Οι αλήθειες σου,
κάμες δίκοπες καλοακονισμένες,
φυτεμένες παντού μέσα σου.
Για να βγουν,
πόνο ασύλληπτο προκαλούν καθώς σκίζουν τις σάρκες σου.
Μα σα πνιγμένες στο αίμα
τις βαστήξεις στα χέρια σου,
γίνονται τα όπλα τα καλύτερά σου.
*************************************************************************************
Όχι στη σιωπή των έναστρων νυκτών του αυγούστου.
Όχι στις σιωπές που σα κανόνας ακολουθούν τους οργασμούς μας,μέσα σε σκοτεινά δωμάτεια με κλειστές πόρτες και αμπαρωμένα παράθυρα.
Όχι στις σιωπές προϊόντα φορμαλισμού μέσα σε ναούς και γύρω από νεκροκρέβατα.
Όχι στη σιωπή που επιβάλει ο δάσκαλος με τη βέργα.
Όχι στη σιωπή που διατάσσει ο μπάτσος με το όπλο παρατεταμένο.
Όχι στη σιωπή από αμηχανία.
Όχι στις σιωπές που είν'κάμωμένες από ντροπή.
Όχι στη σιωπή μπροστά σε καθρέφτες,πρωινά που δεν έχει ακόμη χαράξει.
Όχι στη σιωπή πίσω από κενά μπουκάλια,βραδιές που δεν νύχτωσε ακόμη.
Όχι στις σιωπές που είναι ουρλιαχτά μασκαρεμένα,γέλια πνιγμένα,αλήθειες που δε λένε να γίνουν φράσεις στα χείλη μας.
*************************************************************************************
Είμαι ένας αντίλαλος του δρόμου κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους και σαν άλλος Προμηθέας το συκώτι δε μου τρώει κάποιος υποτακτικός αετός του
Διά αλλά η μοναξιά μου.
Είμαι μια μπόρα του Δεκέμβρη όλο
σκοτεινιά,που κρύβεται πίσω από τα λευκά σύννεφα στον χαμηλό ουρανό,από
ντροπή για το μαύρο που κουβαλά.
Αυτό το μαύρο το εσώτερό μου,που δε το δείχνω σε όλους,ή καλύτερα,ελάχιστους έχω αφήσει να τ'αντικρίσουν.
Ένα μαύρο που δεν είναι κλασικό.
Ένα μαύρο σαν απάντηση που γεννά περισσότερες ερωτήσεις.
Ένα μαύρο σα σιωπή που σπάει,μεσάνυχτα σε κάποιο θάλαμο ψυχιατρείου από ουρλιαχτά.
Ένα μαύρο που με πονά,το μαύρο που με ορίζει...
Το καλύτερό μου όπλο.
Η αλήθεια μου.
Είμαι ένας αντίλαλος του δρόμου που γκρέμισε τους τοίχους της φυλακής του
και τώρα πια χαλά την σιωπή κάτι έναστρες νύχτες τ'αυγούστου
και όχι μόνο.
