νο23

Μαύρα φλάϊτ και ακμή στη μάπα.
Τα μαύρα φανελάκια δεκάδες και η ηδονή του να τα φοράς με τις ραφές προς τα έξω.
Ο νίκος ζούσε ακόμη κι ο βαγγέλης κι ο άκης και ο γιώργος και η ολυμπία.
Ζούσαν νομίζω και αυτοί που απλά νομίζουν ότι ζουν και σήμερα...
Βράδια και βράδια καθισμένοι στα χαλίκια στο ποτάμι,με οκαρίνες,κιθάρες ή απλά κασσετόφωνο.
Ρετσίνες,ούζο και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου από αλκοόλ το οποίο ήταν ξεχασμένο στα ντουλάπια των σπιτιών μας.
Τα τηλέφωνα τα χρησιμοποιούσαμε πιο πολύ για τα αμόρε μας μιας και το μπιλιαρδάδικο ήταν κοινό σημείο συνάντησης σαν έφτανε η ώρα να σμίξουμε.
Μια φορά μιλώντας με την τασία μεθυσμένος στο τηλέφωνο με πήρε ο ύπνος,δεν μου το έκλεισε,μετά καμιά ώρα που ξύπνησα με το ακουστικό να έχει τυλιχτεί γύρω μου είπα "ναι" και μου απάντησε,"περίμενα να ξυπνήσεις ακούγοντας dead can dance και ήταν σαν να ήμουν δίπλα σου".Πως να μην αγαπήσεις ένα τέτοιο πλάσμα;
Βιβλία και βινύλια,κασσέτες και σκισμένες σελίδες,με κάθε λογής μαλακία ή μη που σκεφτόμασταν,αλλάζανε χέρια με ταχύτητα και συχνότητα που σπάνια έπαιρνε ο καθένας πίσω τα δικά του.
Από τα πιο γαμάτα μέρη ήταν τα πλυσταριά.Πρόχειρα στούντιο,καπνιστήρια,ξυδιαστήρια,γαμιστρώνες,πάντα βαμμένα με κόκκινα και μαύρα σπρέι ήταν οι "πολυχώροι" του τότε.
Ο γιάννης,που αργότερα πούλησε ένα κτήμα που είχε όλο κι όλο σε τρία άτομα και την έκανε για την κρήτη,κρατούσε τότε ένα καφέ σε ταράτσα,πολύ '80s,μου έμαθε τα west και δεκαοχτώ χρονάκια τώρα αυτά καπνίζω,αν εξαιρέσεις περιόδους αφραγκίας που καπνίζω και τα νύχια μου ακόμα.
Περίοδος μη φωτογραφίας,φωτογραφίες βγάζαμε αλλά όχι τους εαυτούς μας...Αυτό το κακό με το αυτοφωτογραφίζομαι του ίντερνετ σήμερα τότε θα ήταν σημάδι ψυχασθένειας.Ποιος θέλει να έχει τόσες φώτο με την κωλόφατσά του,θα σκεφτόμασταν...Και κοίτα τώρα να δεις...
Ήμασταν όλοι αυτοκαταστροφικοί,μερικοί παραμένουμε...
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς του '97 παίξαμε μπάσο-κιθάρα με τον κωστή το schools are prisons μέσα σ'άλλα,στον χώρο εκδηλώσεων του σχολείου "και οι μπράβοι στέκαν και κοιτάζαν σαν χαζοί"...Ο κωστής είναι στην έκτη του κορυδαλλού πια,πενήντα χρόνια για τρομοκρατία...
Καρό πουκάμισα και μάρτινς μεταχειρισμένα,τσουλούφια και αγώνας για μακρύ μαλλί,έρωτες,κλάματα,σχέσεις και φιλίες που δεν σβήσαν με τον χρόνο,καταστάσεις κοινές και καταστάσεις τόσο ακραίες,μεθύσια,μαστούρες,τρεχάλες.Τότε που καταλάβαμε πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.Τότε που καταλάβαμε ότι ανήκουμε σε τάξη,είμαστε γιοι και κόρες εργατών,είμαστε φτωχοί και μας πατάνε και είπαμε πως δεν θα περάσει έτσι,θα τους γαμήσουμε κάποια μέρα αργά ή γρήγορα,με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο!
Πιο συχνά στη ζωή μου νοσταλγώ την εφηβεία μου...

νο22

- προϊόν τουίτερ -
παράτα το μαλάκα κι έλα να φύγουμε!θα διαβάζουμε από το πρτφ για την Ψυττάλεια καρδιά μου,άλφα μου,γιατρέ κι αρρώστια μου...
θα σου χτίσω δεντρόσπιτο,κοτσαδούρα θα προσαρμόσω,για το roadhouse μας,στο σαραβαλάκι που θα πάρουμε!
κι όλους τους φίλους μας θα καλέσω,στην πλαγιά με τις ελιές,να οργανώσουμε κοινόβιο,γαμώ την παναγία μου,επειδή το γουστάρουμε!
και το γυμναστήριο ξέχνα το,θα κάνουμε πους απς,σα τον δάντη με την πωλίνα!
θα μιλήσω στα παιδιά μας για την ανυπαρξία του θεού,για τον νίτσε και τον όργουελ,τον μπακούνιν,τον προυντόν,τον μάρκο και τη λούξεμπουργκ!
θα τα μάθω με λόγους καθώς και φελιζόλ και κεφάλια από σπίρτα να ανάβουν φωτιές που δε σβήνουν!
θα τα μάθω ακόμη πως από σπόρους μπορείς να χορτάσεις,να ζαλιστείς,να ξεράσεις,να ξεδιψάσεις,άλλους σπόρους να φτιάξεις.
πως τίποτα δεν κρατά για πάντα!εκτός απ'τις αγάπες που χαράσσονται με σουγιάδες σε δέντρα αιωνόβια κ τέτοιες αγάπες κι δέντρα θα τους δείξω
θα περπατήσουμε την πατησίων από το τιθόρα ως την ομόνοια,ακροβατώντας στα κάγκελά της.πες μου ναι!
σχώρα με για τα like που δε σου κάνω στο fb και που έχω ορκιστεί να μην αγοράσω παπούτσια αν αυτά που έχω δεν λιώσουν...

 σ'αγαπώ, ο πάντα για τα πάντα καυλωμένος σου αλητάμπουρας joe!

νο21

Έρως ικανέ για τα πάντα μαλάκα.
Έρως που για κτήματα και προίκες πολλές φορές ξεπουλιέσαι και σ'αυτά υποκύπτεις,
που στα μαλακά μάγουλα γυναικών μελανιές και πρηξίματα γίνεσαι,
μεταλλαγμένος από την μη ανταπόκριση αυτών στο κάλεσμα σου,
διότι έρωτα για να ανθίσεις χρειάζεσαι και του άλλου τον έρωτα να σε ποθήσει,
να σε δεχτεί!
Που σεργιανάς μπουρδελότσαρκες στις πόλεις και τα κατώφλια σπιτιών ξωμάχων για φράγκα πουλιέσαι,
σίχαμα γίνεσαι,
γαμάς και γαμιέσαι...
Κανείς δε σου γλυτώνει,
σα νόσος επάρατη,
ούτε θνητός,ούτε αθάνατος.
Τα χέρια όλων οπλίζεις με μαχαίρια άλλοτε κι άλλοτε με λόγια που πονάν ποτισμένα με το φαρμάκι της απόρριψής σου,
σαν μυρίων εχιδνών το τσίμπημα.
Φωλιάζεις στο κορμί και το μανίζεις,
Ξενιστής στις ψυχές μας γίνεσαι και τις ρουφάς σιγά σιγά με τις βελόνες που κρύβεις κάτω απ'τα βρωμερά,
σαν όρνιθας αιωνόβιας,
φτερά σου.
Εγκλήματα,πόλεμοι και αυτοχειρίες μυριάδες στο όνομά σου γίνηκαν,
γυναίκες σα γυαλί εύθραυστες απέμειναν και άντρες τα λογικά τους 'χάσαν και μεθυσμένοι στους δρόμους γυρνούν.
Και όλα αυτά τα λέω εγώ γλυκιά μου άλφα,
που σε ερωτεύτηκα και εξακολουθώ κάθε μέρα πιο πολύ να το κάνω.
Γιατί έρωτα μου,άλφα μου,
αξίζεις το όποιο τίμημα σαν καρποφορήσεις σα δένδρος στην κορφή της Δίρφυς,
σ'αγαπώ!

νο20

 Έβαλε πρόχειρα ένα μπλουζάκι και το μπουφάν και ταίριαξε στο κεφάλι του τον σκούφο,που αυτούς τους μήνες δεν αποχωριζόταν ποτέ,καθώς χτυπούσε πίσω του την πόρτα από το δώμα του έκτου.
     Εφτά και μισή,πρωί τετάρτης.
 Μόλις βγήκε στην αγίου Μελετίου μύρισε την τσαντίλα και την αγωνία αυτών που πήγαιναν για την μισθωτή σκλαβιά τους-κι ήταν πολλοί-που απλωνόταν στον αέρα σα στρώμα πυκνής ομίχλης που άνετα ανταγωνιζόταν την κάπνα από τα τζάκια και το καυσαέριο από τα οχήματα.Μπουρδέλο και σήμερα σκέφτηκε καθώς έσκυψε το κεφάλι και άνοιξε το βήμα του.Την διαδρομή την έκανε κάθε μέρα αλλά σπάνια τέτοια ώρα.
 Φτάνοντας στο τρένο ανασήκωσε το κεφάλι του κοιτώντας στην άκρη του δρόμου,σα να έψαχνε κάτι κι όταν τελικά το εντόπισε,με μια γρήγορη κίνηση,σχεδόν ταχυδακτυλουργική,άπλωσε το χέρι και το πήρε.Ένα εισιτήριο για το τρένο,από αυτά που τα ακυρωτικά δεν καλοχτυπάνε είτε γιατί δεν έχουν μελάνι,είτε γιατί ο βιαστικός για τη δουλειά του το τραβά μαζί με την ακύρωση του μηχανήματος.Σάλιωσε το δάχτυλό του και με το νύχι του έξυσε το αχνό μελάνι που μαρτυρούσε πως το "τήριο" είχε χτυπηθεί και ανεβαίνοντας τρέχοντας τα σκαλιά το χτυπά,ξαναχτυπά,στο ακυρωτικό.
     Το τρένο ερχόταν.
 Όταν άνοιξαν οι πόρτες και περιμένοντας αυτούς που θέλανε να βγουν,ένα χέρι απλώθηκε προς το μέρος του και του πρόσφερε κι άλλο εισιτήριο."Σε έβλεπα από μέσα ρε μαλάκα,πάρ'το,έχεις;"."Σάκη θενκς αγορίνα μου,καλημέρα!" και ο τύπος απλά του έγνεψε καθώς χανόταν στις σκάλες.Γκραβιώτης,ξηγημένο παιδί,έσκαγε σπίτι του με τον Γιαννάκη,κι αυτός από Γκράβα.
     Το τραίνο ξεκίνησε.
 Με καθόλα νόμιμο "τήριο" πια και "χυμένος" πάνω σε μια απ'τις τελευταίες πόρτες του βαγονιού,χωρίς το άγχος των από τότε "στους μπάτσους ρε κωλόπαιδο" ελεγκτών,αφέθηκε στον σχεδόν υπνωτικό εκείνη την ώρα ήχο του μακρόστενου μεταλλικού αυτοκινούμενου και στις εικόνες που περνούσαν σα καρέ κινηματογραφικά πίσω από τα παράθυρά του.
     "Επόμενη στάση Πετράλωνα"
 Βγαίνοντας από το σταθμό είδε αμέσως τον Σάμη που του έγνεψε από το παγκάκι που καθόταν.Ένας κοντούλης παλαιστίνιος,περιποιημένος και πάντα νευρικός.Είχε χάσει τη μάνα,την αδερφή και δυο αδερφούς κάτω.Ήρθε στην Αθήνα το '99 και από τότε μένει με άλλους εφτά,συγγενείς του οι πιο πολλοί,ανθρώπους σε ένα υπόγειο δυάρι στα κάτω Πετράλωνα.Αφού χαιρετήθηκαν του είπε "όχι εδώ,πάμε σπίτι" και πήραν τον κατηφορικό δρόμο.
     Χτυπά το κουδούνι τρεισήμισι φορές.
 Το σπίτι έχει ένα δωμάτιο που το περνάς για να φτάσεις στο "καθιστικό".Αυτό το πρώτο δωμάτιο είναι το "ξαπλωτικό" μιας και δεν είχε μεν κρεβάτια αλλά είχε εφτά κουβέρτες στρωματσάδες στο πάτωμα.Στο καθιστικό είχε τρεις καναπέδες ένα μικρό τραπεζάκι και μια τεράστια τηλεόραση που έπαιζε αλ τζαζίρα μιούζικ στο τέρμα.
     "Πόσο θέλει γιάννη;"
Άνοιξε μια μπλε πλαστική σακούλα.Ο βράχος ήταν πάνω από μισό κιλό και στο χρώμα έμοιαζε με απότιστη γη στα μέσα Ιούλη.Με ένα σφυρί το χτύπησε,όχι πολύ δυνατά στη μια του άκρη και έριξε το κομμάτι που έσπασε πάνω στο ζύγι.συμπληρώνοντας με "τρήμα" από τη σακούλα το ζήτα έγραψε 10g.
     "Κι αυτό δώρο από μένα"
 Αφού τον κέρασε κι ένα χυμό από ένα φρούτο,δεν μπορούσε καν να το προφέρει,σε κονσέρβα όπως τα καρνέϊσον της παιδικής μας ηλικίας τον έβγαλε ως την είσοδο της πολυκατοικίας και αφού βγήκε και τσέκαρε το στενό του είπε να προσέχει και του έκανε νόημα να φύγει,όλα ήταν οκ.
      "Ο δρόμος της επιστροφής όταν πας να γίνεις φαντάζει πάντα πιο σύντομος από όταν πηγαίνεις."
 Έφτασε σπίτι χωρίς προβλήματα.Είχε φυλάξει ψιλά για το τήριο της επιστροφής για το τραίνο μη γίνει καμιά στραβή.Έκανε ένα μπάνιο στα γρήγορα,πήρε το από βραδύς έτοιμο σακίδιό του και με το σταφ καβατζωμένο στ'αρχίδια του πήγε ποδαράτος στο σταθμό Λαρίσης.Δεν περίμενε ούτε δέκα λεπτά,το τραίνο έφευγε.
      "Η αμαξοστοιχία για Θεσ/νίκη αναχωρεί σε 5' από το δεύτερο διάδρομο."
 Μπαίνοντας στο τραίνο περίμενε να περάσει ο τύπος που τσεκάρει τα εισιτήρια και καπάκι πήγε στο μπαρ όπου πήρε ένα νερό  και ένα καφέ "με το γαλατάκι μερίδα παρακαλώ"...ήθελε τον τσίγκο,τον καφέ του το έπινε σκέτο από την πρώτη φορά που δοκίμασε να πιει.Τα πήρε όλα και πήγε και χώθηκε στην τουαλέτα του τελευταίου βαγονιού.
 Εκεί τον ξύπνησε με φωνές,στην Θεσσαλονίκη πια ένας τύπος με αυτές τις γελοίες στολές που φροντίζουν μην ξεμείνει κανείς αποκοιμισμένος στο τραίνο.
  "Συγνώμη με έχει πιάσει διάρροια από την Αθήνα,αλλά μπορείς να δεις είναι όλα καθαρά..." του είπε και κείνος χασκογέλασε."Ελπίζω να'ναι κοντά το σπίτι" είπε και συνέχισε στον διάδρομο φωνάζοντας "Έλα τέρμα,Θεσσαλονίκη.Σαλονίκη,τέρμα!"
   "-Εσύ έχεις σειρά;
    -Ναι,έμπα!
    -Τούμπα πάω,στο γήπεδο.
    -Πω ρε φίλε θα με βάλεις να περάσω από τους σκατόμυαλους!(εννοώντας τους παοκτζήδες)
    -Δεν ασχολούμαι..."
  Δε ξαναμίλησε σ'όλη τη διαδρομή,μόνο για να πει τι του χρωστάει το ξανάνοιξε.
     "Ορίστε φίλε.Καληνύχτα και καλή συνέχεια..."
 
                                              *****************************

*αυτή ήταν μια ανούσια εξιστόρηση για ταξίδια και "ταξίδια".Η τουαλέτα του τραίνου-οπιούχος όαση- και μόνο αυτή ξέρει το τι συνέβη εκεί μέσα.Τα βούλμπε που δεν ανέφερα ήταν ο ηθικός αυτουργός του pass out..Εκείνο το δεκαήμερο στη τούμπα θα μπορούσε να γεμίσει σελίδες με τέτοιες ανούσιες ιστορίες,γεμάτες ουσίες,για μια εποχή που'χει περάσει,παλεύει όμως αδιάκοπα να ξανάρθει.Μεγάλη η μάχη κι ετούτη κολλητέ!