νο15

 Πρασινομπλέ το στόμα.Σταμάτησα στον μεγάλο πλάτανο στην αγιά σωτήρο,meeting point εδώ και χρόνια για μένα και τον Άγγελο.
 Καβάτζωσα το ζύγι και ένα ψίλο πίσω από μια καρφωμένη στον πλάτανο ταμπέλα "ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ".Έβαλα εμπρός και ξεκίνησα.Δρομολόγιο προς την ήττα.Με την αντηλιά να με χτυπά σε όλη την διαδρομή και μετά από δεκαεπτά λεπτά έφτασα στην στροφή με το κάτοπτρο και κατηφόρισα στον ελαιώνα.Ο Βαγγέλης με περίμενε καθισμένος πάνω στο καπό του lada του.Πήραμε τις σακούλες μας κι αρχίσαμε να μαζεύουμε τις πεσμένες και ζαρωμένες ελιές.Χαμάδες τις λέμε 'μεις δω...Ρίξαμε κάτι χάχανα αλλά την περισσότερη ώρα μείναμε σιωπηλοί.Την ησυχία στο δάσος χαλούσαν μόνο κάτι αεροπλάνα που περνώντας ακούγονταν σα να γουργουρίζει ο ουρανός."Γιάννο βαρέθηκα" μου είπε σε κάποια φάση,βγάζοντας από την τσέπη του μια τεράστια πίπα και ένα σακούλι έτοιμο τουμπεκί και χόρτο καλοτριμμένα.Την γέμισε ως τα μπούνια και αφού έβαλε φωτιά σε ένα κλαδάκι ελιάς άρχισε να την ανάβει με αυτό.Ξαπλώσαμε στο στρώμα από τα ελαιόφυλλα και μια αυτός μια εγώ,της δώσαμε και κατάλαβε.
 Μια από τις λίγες στιγμές που ένοιωσα χαρούμενος τελευταία.Μια από τις φορές που και να πέθαινα εκεί,λίγο θα με ένοιαζε,τόσο γεμάτος και ανέμελος που ήμουν.