Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

νο19 ή "πως να πεις ευχαριστώ;"

 Αν δεν κάνω λάθος ήταν αρχές του χειμώνα του '09.Δε θυμάμαι πως και από που έφτασα εκεί.Δε θυμάμαι καν(το αντίθετο θα ήταν παράξενο) τι διάβασα τότε...Διάβασα όμως σίγουρα δυο-τρία ποστ,κατάλαβα πως κάτι πήγαινε πολύ καλά εκεί μέσα και από κείνη τη μέρα το url γαντζώθηκε από τους ηλεκτρονικούς μου σελιδοδείκτες.Από τότε,και τι δεν έχω-έχουμε περάσει...
 Ήταν που είχε αρχίσει ο χαμός με τα σόσιαλ στην ελλάδα και ο χαμός σα παράνοια "βαρεμένη" στην μεγαλύτερη φλέβα της πραγματικότητάς μας.Έτσι περνούσαν μέρες,ίσως και βδομάδες που παρασυρμένος και ζαλισμένος από την ενδοφλέβια αυτή ζάλη,χαμένος,παρέλειπα να το επισκέπτομαι.Κείνο το μέρος που είχε χακάρει τον υπολογιστή μου,με άγνωστο γκάτζετ από το μέλλον αλλά με λογισμικό καλόβουλο,ώστε κάθε που έμπαινα εκεί αυτός να βγάζει ένα παράξενο άρωμα ανάμεσα σε βιβλίο χιλιοχρονίτικο και βινύλιο γραμμοφώνου...Ξαφνικά ήταν 2011 και είπα να φτιάσω λογαριασμό σε εκείνο το σάιτ στα δεξιά του μπλογκ,που πλήρως δεν είχα καταλάβει τι έκανε,μα που λάτρευα τις σύντομες προτάσεις που έγραφε σε αυτό.Το έκανα.
 Από αυτό,μακρηγορώ τώρα το ξέρω,βγήκαν δυο αποτελέσματα θετικά τουλάχιστον και αυτά τα δυο θα αναφέρω.Πρώτον αν τα κείμενα,τα ποιήματα,οι αναρτήσεις στο μπλογκ γενικά μου έδιναν να καταλάβω σε ένα βαθμό αυτόν τον άνθρωπο που "κρυβόταν" πίσω τους,η γραφή του στο τουίτερ,αυτά τα γλυκόπικρα ξεσπάσματα,μου έδωσαν πρόσβαση σε άλλες πλευρές του χαρακτήρα του που με βοήθησαν να κατανοήσω τα πρώτα καλύτερα.Το δεύτερο είναι πως εκεί γνώρισα κι άλλους,που κι αυτοί τον διάβαζαν και μιλώντας μ'αυτούς,μέσα από αυτή τη ζύμωση,ξεπήδησε άλλο ένα είδος αντίληψης του ιδίου και των γραπτών του.
 Λίγα χρόνια μετά το φουγάρο της Ψυττάλειας,του μόνου νησιού που γράφεται με δυο τ,άρχισε να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα της έμπνευσής του.Μια παρένθεση στο λυρισμό,που άνοιξε ο ίδιος και από σεβασμό προς τον φόβο της δεν θα την κλείσει ποτέ...
    (κλειστοφοβία
 Τα μονότυπα της πρώτης Ψ έχουν κομμάτια του εαυτού μας μέσα της(όχι μόνο για το ότι τα λογοτεχνικά σώματα στα οποία αποτυπώθηκε ήταν ημών των αναγνωστών...) και μαζί με αυτά του δημιουργού έχουν στήσει έκτοτε ένα χορό που φέρνει μνήμες και συγκίνηση,τέτοια που προσωπικά είναι λες και τα κείμενα τα ήξερα από πάντα και το πρτφ απλά τα ανέσυρε μέσα από τη γαμημένη,από τα χρόνια,τις σκοτούρες και τη διαφόρων τύπων μέθη,μνήμη μου.Δε θα ξεχάσω τη μέρα που μου έφερε το δέμα ο ταχυδρόμος πριν φύγω για το μονοήμερο ταξίδι με ωτοστόπ,ξέρεις,σου τα έχω πει.Ούτε το λιόκλαδο,ποτέ!
                      
                          φωτιά στις τράπεζες,νερό στις αμυγδαλιές

  Από προχτές έχω στα χέρια μου τη δεύτερη γραφή της Ψυττάλειας β.
                                          "αφαλός στο μέτωπο"

  Πρώτη εντύπωση μου κάνουν οι ανάποδα δεμένες σελίδες του,από το πως έχουν σχιστεί.Πήρα βαθιά ανάσα και το πακέτο με τα αφορολόγητα,αγκαζέ με καθαρό τασάκι.Η πρώτη ανάγνωση με κράτησε σε μια διαδικασία "ανάγνωση-σκέψη-ρίγη-χαμόγελο ή δάκρυ".Το'ξερα πως τα σύννεφα τρώγονταν  και πως κάτι είχε να κάνει με τους τσιγγάνους η όλη ιστορία.Τα τζιτζίκια και το θρόισμα των φύλλων,οι γκρεμοί και τα πηγάδια,οι πλάτανοι και τα εντελβάις,οι πυγολαμπίδες και το Παιδί,το Πέραμα και η Σαλαμίνα,όλα εκεί.Η αυτοχειρία και τα γεννητούρια ακόμα.Κατάλαβα πως δεν πρόκειται για απλό βιβλίο μα για συναισθήματα,μπαλωμένα με μπαλώματα από ρούχα πολύχρωμα,καβατζωμένα απ'τις μπουγάδες των αθίγγανων.Μήνυμα νίκης μα και από πολλαπλές ήττες εσωτερικές μήνυμα...Αναστεναγμός και "ώπα" μαζί.Δεν είναι σκέψεις που δε θα έκανες,είναι σκέψεις που σου έχουν περάσει πολλές φορές απ'το μυαλό αλλά δεν θα διατύπωνες ποτέ με αυτόν το τρόπο!
 Δεν θα προδώσω άλλο το έργο.Είναι άδικο για κάποιον που δεν το έχει διαβάσει από αρχής μέχρι τέλους...Νοιώθω τυχερός που ζω την εποχή της Ψυττάλειας και άτυχος που ζω την εποχή που πρέπει να προσαρμόσουμε το χαμόγελό μας ανάλογα με τα χαλασμένα μας δόντια.
 Καλοτάξιδο!

                                                

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου