Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

νο43

"Αράδες καμωμένες την ώρα της σιέστας με το μυαλό στους Τζέρεμυ Ίνγκλαντ και Τζιμ Μόρισον"
##είμαστε τέρατα ενέργειας 
##με την έξη για καλύτερη διάχυση της θερμότητας  
##γενετήσιο κουσούρι και κληροδότημα απ'την ίδια την ύλη που μας αποτελεί
##σώματα σε αέναο μετασχηματισμό
##άτακτοι ως μονάδες
##άτακτοι σα σύνολα
##προσπαθούμε να ανακατανείμουμε τα εσώτερα συστατικά μας
##χωρίς να αλλοιώνουμε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά
##που κάνουν τον Τόμας,την Σάρα,τον Σαϊντ,την Σου,τον Μπλαντιμίρ,τον ¨Άριαν
## -τον καθένα κι όλους- μοναδικούς
##στο δρόμο μπροστά από το ξενοδοχείο του Τζέϊμς
##σκυλιά ανάφαγα παίρνουν στο κατόπι ηθοποιούς 
##που ταυτίστηκαν για πάντα με τους ρόλους που πρωτοερμήνευσαν
##προαναγγέλλοντας άτυπα τη λήξη του καλοκαιριού
##καθώς σε δοκιμαστικούς σωλήνες
##γεμάτοι ανοιχτές πληγές μεθαμφεταμινομανείς επιστήμονες
##τσουλάνε κρυστάλλους από δάκρυα
##ανθρώπων και δέντρων
##προσπαθώντας να μείνουν ξύπνιοι και εργαστηριακά να πετύχουν
##εντροπικό ζενίθ
##θάνατο 
## -το τέλος-
##εξελικτικό τέλμα
##και με αυτά για όπλα,να εξορίσουν για πάντα
##τους φλεβοτομιστές της χαράς μας
##στο συμπαντικό ορυχείο
##να μείνουμε να γελάμε σαν εύπλαστα,τρελαμένα παιδιά
##με τη μουσική και τις φωνές παντού γύρω μας
##άγγελοι και ναύτες,φτιαγμένοι λεύτεροι και τολμηροί 
##να ζήσουμε σε γη,ουρανό και θάλασσα
##πάνω,μέσα και γύρω απ'τους τρεις ζωοδόχους όγκους ύλης 
##που έχουμε την τύχη να μπορούμε να αγγίξουμε
##τραγουδώντας το εκτυφλωτικό,"τυφλό" λευκό φως του τέταρτου
##κάθε αυγή και δύση
##εκεί έξω
##αφιονισμένοι-άμωμοι
##(σιωπή)
##επιλέξαμε το αρχαίο μουρμουρητό για κοινή μας γλώσσα
##διαλέξαμε τη μέρα και την θεότητα της 
##τετραγωνίζοντας τον ζωδιακό κύκλο
##χτίσαμε τη θρησκεία που εχθρεύεται την πίστη
##μπορούμε να συνεχίσουμε με σχέδια για κάποιο φόνο...

Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2014

νο42

 κάτι πρωινά που στο πατρικό μου τα καλοκαίρια,σαν καλοκουρδισμένο ρολόι,ο θόρυβος από εκατοντάδες φτερά που έρχονται σε επαφή με τα φύλλα της λεμονιάς όπως μικρά πουλιά ξεπετούν ουρλιάζοντας,με ξυπνά κάθε μέρα στις τέσσερις
κάτι πρωινά που προσπαθώ να κρύψω την άσχημη ανάσα μου με ένα αμήχανο χαμόγελό μου και συ αφοπλιστικά με φιλάς στο στόμα.
 κάτι πρωινά που με το κεφάλι γεμάτο ακόμα από το προηγούμενο βράδυ και σκαλωμένος στο ότι ανοίγοντας το παντζούρι θα συνεχίζεται η βροχή και ο κωλόκαιρος,διαψεύδομαι πανηγυρικά καθώς την επόμενη στιγμή ο ήλιος μου χαρίζει ένα θερμό λουτρό ενέργειας και μια εμμονή με το "να παίζει το τρανζίστορ" που θα με ακολουθεί όλη μέρα σε λούπα,από το χημικό σάμπλερ της σκέψης μου.
 κάτι πρωινά που νομίζοντας πως θα λιποθυμήσω από την πείνα αγοράζω τυρόπιτα αλλά μόλις βλέπω τον τύπο που ξυπνά στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας πιο κάτω καταλαβαίνω πως δεν πεινάω και τόσο και τη μοιράζομαι μαζί του.
 κάτι πρωινά που τσεκάροντας στα γρήγορα το μέηλ(και καθώς προσπαθώ να συντηρήσω και να καταπραΰνω τις έξης μου,με την πρώτη γουλιά βιαστικά ετοιμασμένου καφέ σε συνδυασμό με την πρώτη τζούρα καπνού) πέφτω σε ένα κάποιου συντρόφου που γνώρισα πρόσφατα και ξεφυσώντας διαβάζω πράγματα όπως "χαίρομαι όταν γνωρίζω ανθρώπους στο δρόμο,εκεί που οι πρακτικές της εξουσίας "εξαργυρωμένες" παίρνουν υπόσταση -φτώχεια,ρατσισμός,καταστολή,κοινωνικός κανιβαλισμός,ραγιαδισμός- παράδοξα γεννιούνται οι πιο υγιείς και ειλικρινείς σχέσεις.αυτές οι σχέσεις που κάνουν τον άνθρωπο πιο άνθρωπο και τους ανθρώπους φίλους και συντρόφους.".
 κάτι πρωινά που με βρίσκουν άυπνο να ακούω όλο το "dawn" για άλλη μια φορά στη ζωή μου κι ανατρέχω σε εκείνο το πρωί του μάη,με το ζεστό κόκκινο κρασί να χάνεται μέσα στο κόκκινο του ουρανού σαν σηκώσαμε τα ποτήρια να πιούμε στους όρκους μας,σπαρμένοι ανάμεσα στον χρόνο σαν ατμόπλοια σε αχανή μακρινό ωκεανό,φοβισμένοι από τον χρόνο-επιζώντες κανόνων που έχουν επιβληθεί από άγνωστες δυνάμεις- και παρόλα αυτά όλοι ήμασταν εκεί.
 κάτι πρωινά που η διακοπή του βιολογικού μου ύπνου δε σημαίνει αυτόματα την πλήρη διακοπή της επικοινωνίας με το υποσυνείδητο και το "δοχείο" της πραγματικότητας μένει άμορφο και γίνεται εύπλαστο.
 κάτι τέτοια πρωινά,γουστάρω τόσο που υπάρχω ακόμα...











Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

νο41

καθισμένος στην ερμού,σε μια από τις ξύλινές της γλάστρες
θρόνος
ανθοδέσμιος των τριών τελευταίων λουλουδιών του φιλόξενου φυτού
είναι
ζευγάρια γελούν καθώς το σταυροπόδι του φανερώνει την τεράστια τρύπα στον πάτο του παπουτσιού του,δεν τον νοιάζει πια.τα γέλια συνεχίζουν,οι βόλτες
οι αγκαλιές
αναλύει τους περαστικούς κάτω απ΄τα πολύχρωμα φώτα των μαγαζιών με τους ντυμένους σα κλόουν υπαλλήλους για τις ανάγκες κάποιου χριστιανεμπορικού πανηγυριού και κάτω από τα προσωπεία της τηλεοπτικά μεταδιδόμενης κανονικότητας,ψάχνοντας μανιωδός για το που καβατζώνουν την τόση θλίψη και μοναξιά
που κρύβουν
απέναντι δυο σκυλιά πότε κυνηγιούνται,πότε μυρίζουν τα απαυτά τους  και πότε απλά ξαποσταίνουν πλάι-πλάι,μόνο με τις ανάσες τους που σμίγουν και τα χιλιοφορεμένα γούνινα πανωφόρια τους αντίδοτα στην παγωνιά του δεκέμβρη.κάπως έτσι πρέπει να'ναι,σκέφτηκε,η
πραγματική αγάπη




*αγαπάμε κυρίως αυτούς που μας στέκονται ακόμη και όταν ξέρουν πως δεν πρόκειται να κερδίσουν τίποτε από μας,είτε δεν ξαναδύσουμε,είτε δεν ξανανατείλουμε ποτέ ξανά.ευχαριστώ πολύ παλιό καβούρι...


Δευτέρα 18 Αυγούστου 2014

νο40

κάθομαι κάτω από τον ίσκιο ενός τραγουδιού.ούτε εκεί δεν μπορώ να καλυφθώ πλήρως απ΄την πραγματικότητα.αχτίδες μνήμης και συνείδησης νιώθω να αγγίζουν απαλά το τριχωτό των σκέψεών μου.σκέψεις...τρίχες,που θα έλεγες και συ.ίσως για αυτό το κουρείο του μ. στο κοντόπευκο να μου αρέσει τόσο σα χώρος.το ψαλίδι μολύβι,σουβενίρ της λ. από το μουσείο του βαν γκογκ στο άμστερνταμ,οι τρίχες λέξεις,το κεφάλι χαρτί και ο μπαρμπέρης ποιητής,που ακολουθεί μια διαδικασία για να ολοκληρώσει το "γραπτό" του αντίστροφη από αυτή της κοινής συγγραφής.διαλέγει ποιες λέξεις-τρίχες,που είναι ήδη γραμμένες στο κεφάλι-χαρτί θα φύγουν,κόβοντας ή τριμάρωντάς τες με το ψαλίδι-μολύβι του,μέχρι να δει,το πολλές φορές κατά παραγγελία,έργο του να ολοκληρώνεται.μια μοϊκάνα ένα τετράστιχο,μια κοντή χωρίστρα νουβέλα,ένα καρέ μυθιστόρημα ολόκληρο.ή η ιστορία του παππού που σκάει κάθε βδομάδα για να ξυρίσει το κεφάλι του μα το μούσι απείραχτο είκοσι χρόνια,από τη μέρα που έχασε το γιο του.από αυτές τις ιστορίες που μ'αρέσουν εμένα και μοιράστηκε μαζί μου ο μ.ταυτίζομαι με τους ανθρώπους που κουβαλούν φορτία θλίψης και απώλειας.μη ρωτάς γιατί,δε ξέρω να σου πω.τέτοια τερτίπια που λες με τις τρίχες και τις σκέψεις μου.και μη μου λες πως τα τραγούδια δεν κάνουν ίσκιο,αν δεν κάνουν ίσκιο τότε ούτε λιακάδα,ούτε ζεστασιά μπορούν να γεμίσουν το μυαλό μας.για μουσική μιλάμε,τη μισή ζωή μας σχεδόν.πάρε με αγκαλιά και κλείσε τα μάτια να φύγουμε χωρίς να κουνηθούμε ρούπι.θα ζήσουμε είπαμε...

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

νο39

κοιτώ τη θάλασσα.
μου κάνει νεύμα να πάω προς αυτή
ενώ ταυτόχρονα μου φωνάζει "άντε πνίξου".
μπροστά θάλασσα,
πίσω δυο μάτια η πιο όμορφη θάλασσα.
ξυπνώ στο δωμάτιό μου.
η θεία μου η χίπισσα ακούγεται 
από την τιβί της διπλανής,
έξι παρά δέκα το πρωί
!μαριχουάνα σταρτ!
ποτέ δε μου άρεσε η βλαχοπούλου.
χιούμορ πανικού,
απόλυτη βεβαιότητα για την καλλιτεχνική της φύση.
πολύ καλλιτέχνης για μένα...
φόρεσα τον πυρετό 
και μια ασχήμια που βρήκα πρόχειρη 
στην ψυχολογία μου
κι έκανα να φύγω.
εν τέλει δεν είχα να φύγω από κάπου.
ήμουν ακόμη στη θάλασσα
και συ κει
μου κρατούσες το χέρι.
ευχαριστώ που μου κρατάς το χέρι.
ευχαριστώ όποιον έστω για λίγο
μου βάστηξε το χέρι.
και είναι όλοι αυτοί που χρεώνονται 
το ότι η ύπαρξή μου συνεχίζει ως τώρα...
βρίσκω την πιο βαθειά σιωπή μέσα μου.
την "εκπνέω" ως το στόμα.
σε κοιτώ στα μάτια,
κρατώντας τη με σφραγισμένα τα χείλη
και νοιώθοντάς την να μου γαργαλά
την στοματική κοιλότητα.
"και γω σ'αγαπώ" μου λες.
σε αγκάλιασα.
για πάντα.
κει που φυσούσε  ζέφυρος,
 δίπλα στη θάλασσα.



Παρασκευή 11 Ιουλίου 2014

νο38

ανεπιθύμητος τριγυρνώ κι απόψε

κι ο πιο καλός μου φίλος μ'απαρνήθει

κάθε ταρατσάκι και μπουγάδα

κάθε μπουγάδα κι άλλο μαλακτικό

με brand name γνωστών πολυεθνικών

σαν άλλος arnold layne πλησιάζω τα πλυμένα

τραβάω τζούρες από ροζ μπλουζάκια με τον τσε ή τους ramones

και ξερνάω στη σειρά κιλότες,σλιπάκια,t-shirt,πουκάμισα,φούστες και παντελόνια

χτυπάω πλάτη με ολίγον τι από πίσω μέρος κεφαλιού

στους σοβατισμένους μόνο με χοντρά χέρια τοίχους

και ρεύομαι καπιταλισμό και γκαζολίν

πέφτω στα γόνατα και πέφτω απ'τα γόνατα

σοριασμένος συλλέγω δροσιά απ'τα μούσκλια των ταρατσών

που πηγάζει απ'τη λαχτάρα της μπύρας του διαλείμματος

των οικοδόμων που την πλάκα τους έριξαν

σηκώνομαι και συνεχίζω ανεπιθύμητος

ο πιο παλιός μου φίλος μ'απαρνήθει χτες

εκατοντάδες κολόνες της δεη με λάμπες νέου τύπου

μας ψεκάζουν άρρωστο φως και μας γαμούν τις βραδιές στα μπαλκόνια μας
                      
                         σταματώ
                        αιμόπτυση
                      ανάβω τσιγάρο
                   τσεκάρω μπρος πίσω
                 βγάζω χάρτα 300mg χάος
    την αδειάζω στην χιλιοκατουρημένη άσφαλτo
ανεβαίνω στην πιο ψηλή ταράτσα που βρίσκω μπρος μου
                             πηδώ
                 κοίτα μαμά με το κεφάλι
                κοίτα μαμά χωρίς ναρκωτικά
              κοίτα μαμά και πάλι ανεπιθύμητος

Κυριακή 29 Ιουνίου 2014

νο37

κι αν ήταν κυριακή ίσως να το καταλάβαινες καλύτερα
μιας και τις κυριακές η θλίψη είναι συναίσθημα κοινό
για τους περισσότερους ανθρώπους και όλοι δείχνουν να συμμερίζονται
την θλίψη των άλλων,απ'όπου κι αν αυτή πηγάζει,αν είναι κυριακή

δεν ήταν κυριακή,αν και δεν απείχε και πολύ απ'αυτή
χειμώνας,γκρι του τσιμέντου,δίσκος που γρατζούναγε στο παίξιμό του
και μαζί γρατζούναγε την ψυχή μου σε έναν σετ αραμπιέν μανέ του νταλγκά*,
νύχτα χωρίς αρώματα,φιλιά χωρίς τη γεύση σου,ήταν μέσα μου,κάτι σα κυριακή

στάθηκα ώρα στο μπαλκόνι σπρώχνοντας τα κάγκελα
με το βάρος και την όποια μου δύναμη ελπίζοντας πως θα γκρεμιστούν
μαζί κι εγώ,μαζί κι όλα τα υπόλοιπα κάγκελα,όλου του κόσμου
φυλακών προσωπικών,φυλακών αστικών,κρατητηρίων,ψυχιατρείων,στρατοπέδων,συνόρων

μάταια

μπήκα ξανά στο δωμάτιο και έκατσα στην καρέκλα μου με τα ροδάκια 
άνοιξα το μουσικό κουτί και υπό τον ήχο του χαζού λουλαμπάι
άρχισα να μετρώ με ανοιχτή τη χούφτα και τα μάτια κλειστά
"ένα λ,δυο λ,τρία λ,τέσσερα λ,πέντε λ,έξι λ.ένα σ,δυο σ,τρία σ"
το μουσικό κουτί έπαψε,ήθελε κούρδισμα και γω δεν είχα καμιά διάθεση να κουρδίζω

απ'τα τελευταία που θυμάμαι είναι μια σιγή που δεν ταίριαζε σε καλοκαιριάτικη νύχτα,
μετά τα λόγια τσαμπουκάδων με τον γέρο μου και εικόνες που δε θέλω ν'αναφέρω
η κούπα με το παγωμένο κρασί βοήθησε να πάνε κάτω τα "φαρμάκια"
η κούπα με το παγωμένο κρασί με συνόδευσε μέχρι την πτώση μου μαζί με το τροχοφόρο θρόνο μου

σιωπή,σιωπή,σιωπή

γιατί με φέρατε εδώ,ποιοι είστε,τι έκανα;τι είναι δω,γιατί τόσα φώτα;
ασεβείτε προς τη νύχτα,το ξέρετε;κι αν το ξέρετε γιατί δε σβήνετε τα γαμημένα φώτα;
μετά κάτι τσιμπιές και πάλι σιωπή,πυκνή σιωπή που την αγγίζεις και σ'αγγίζει
σαν πάχνη φλεβαριανή στον θεσσαλικό κάμπο.γιατί με φέρατε εδώ,γιατί τόση σιωπή;

και δεν ήταν κυριακή να σπάσεις τη σιωπή
λέγοντάς μου ότι με καταλαβαίνεις,με αγαπάς και πως δε θα με στείλεις
όσο κι αν εγώ προσπαθώ να γκρεμιστώ διότι σ'αρέσω έτσι μπερδεμένος που ήμουν και είμαι
θα ήθελα να το κάνεις πάντα,κι ας μην είναι κυριακή κι ας μην μοιάζει καν με κυριακή

και άλλη κυριακή ξανά να μην έρθει

*σετ αραμπιέν μανές

Παρασκευή 13 Ιουνίου 2014

νο36

δε γράφω γω ποιήματα
αυτά με γράφουν
συντάσσονται μέσα μου
μουτζουρώνοντας το έξω μου
κάνοντάς με σκυθρωπό,αγέλαστο
συμπαθητικό από λύπηση για κάποιους
χαζό,ασυνάρτητο,ομοφυλόφιλο,τρελό
για κάποιους άλλους

δε γράφω γω ποιήματα
αυτά μοναχά τους ξεπηδάν
εκ του μηδενός από μέσα μου
με τη δική τους βούληση και στόχευση
ρομαντισμό,λυρικότητα και πεσιμισμό
σα ζιζάνια σε μπαχτσέδες αστών
ή σαν χασίς αυτοφυές
σε φαβέλα στην βραζιλία

δε γράφω γω ποιήματα
οι ποιητές το κάνουν αυτό
λιγούρηδες μέθυσοι,εμμονικοί του πρέπει
φαν του αποδεκτά ωραίου
μισαλλόδοξοι του ναρκισσισμού τους
δέσμιοι αυτοσκοπών
υπηρέτες μιας τέχνης που ψωνίζεται 
ψωλές με δυσκολία στη στύση που αντί για σιάλις παίρνουν παλαμάκια

δε γράφω γω ποιήματα
εγώ είμαι ένα παιδί από επαρχία
γιος εργάτη,καλό παιδί με αγνή ψυχή
καλή καρδιά,απερπάτητος
καταδικασμένος στη μέρα της μαρμότας του χωριού του
κι άλλες τέτοιες παπαριές
που απλά σας γαμά
την αισθητική σας*


μήνυμα με χρέωση,ως προς το ότι σας "χρεώνω":δε ντρέπεστε να βλέπετε μπάλα;

*phonotribe(έχω ανάγκη να εκφραστώ,όχι να ζήσω)

Πέμπτη 29 Μαΐου 2014

νο35

ξέρω τη σκέψη σου
πιο καλά απ'τη φωνή σου
ξέρω τη φωνή
πιο καλά απ'τη μορφή σου
δεν ξέρω τι να κάνω
(ανέπνεε)*
σκαρφαλώνω γιασεμιά
πηδάω φράχτες από αυλές
για την καρδιά ενός εκ των κτηνών που έχω μέσα μου
αποκαλώ το εδώ μου απεχθές
πες μου,αλήθεια με θες;
(και τι είναι μια δική μου εισπνοή αν δεν τη ζεσταίνουν τα δικά σου χνώτα)
στους βραδινούς μου περιπάτους
δε λείπει η ένταση
μα λείπεις εσύ
στα χέρια μου να σε κουβαλήσω
ανάμεσα σε βάτα και αγριόχορτα
πεσμένες καστανιές και καρυδιές πελώριες
να φτάσουμε στο μέρος
όπου συχνάζει ο γάτος ο "ξένος"
και το φίδι ο "φίλος"
ξένο λέω τον γάτο για να τον αγαπώ πιο πολύ
και φίλο το φίδι για να προσέχω πιο πολύ
και κει μαζί να μυρίζαμε τ'άρωμα που γεννιέται
απ'τα χιλιάδες ακανθοφόρα φυτά και λουλούδια
και τον ερχομό της αυγής
όπως παντρεύεται με την μυρωδιά του ιδρώτα μας
καθώς θα κάνουμε έρωτα 
(διάταξε με να σκάσω για να πω πως εκτέλεσα εντολή μια φορά στη ζωή μου)

*συμβουλή m.l.

Κυριακή 18 Μαΐου 2014

νο34

|*|
έχοντας βγάλει με βία το μπόλι της ηθικής τους από πάνω του και καμαρώνοντας για την πληγή που έμεινε στη θέση του,καμαρώνοντας για όλες τις πληγές του,άφησε ένα στεναγμό να βγει και άρχισε να ανιστορεί τα όνειρα του
|*|
ναι,μετά από εκείνο όλα τα θυμόταν μου είπε και μερικά θα σας αναφέρω εδώ.μου ανέθεσε βλέπεις τούτο και να του αρνηθώ δε μπορούσα,χωρίς βέβαια να έχω ιδέα από που πηγάζει αυτή η υποχρέωση που ένοιωσα απέναντί του και επωμίστηκα αυτό το φορτίο την συγκεκριμένη στιγμή
/*/
τον εαυτό του είδε να βάζει στοιχήματα με παιδιά χιλιάδες για το αν "πιάνεις πάτο" στις ακτές του ακρωτηρίου ντεζνιόβ την εποχή των πρώτων ανθρώπων και συνεχώς να τα χάνει από μια δεκάχρονη ασιάτισσα με κοραλλένιο περιδέραιο και χαμόγελο σαν ήλιο και να γελάνε.η αλήθεια δεν κρύβεται στα μάτια των παιδιών αλλά στα παιχνίδια τους,διότι η νίκη δεν έχει σημασία για τα παιδιά που παίζουν,μόνο το ίδιο το παιχνίδι.χωρίς άγχος για τη νίκη κι όταν πια καταλάβουμε πως όλα θα έπρεπε να είναι παιχνίδι θα γκρεμίσουμε κάθε λογής οπαδισμό συθέμελα-είπε
/*/ /*/
είδε αγγέλους έκπτωτους πρεζάκηδες,αφού σουτάρουν στρυχνίνη με οινόπνευμα και βασιλικό,με τα φτερά τους κιτρινισμένα από την τσιγαρίλα και την κλεισούρα των διαμερισμάτων που έμεναν στοιβαγμένοι,να κατασπαράσσονται με βουλιμία από γιγάντιες μυγοπαγίδες της αφροδίτης και ουρλιαχτό να μη βγάζουν.οι έκπτωτοι άγγελοι είναι εκείνοι που αρνήθηκαν το ρόλο του μπάτσου του θεού και τελικά τον ίδιο το θεό με αποτέλεσμα αυτός να κρεμαστεί και το κουφάρι του να βρει ο ζαρατούστρας-είπε
/*/ /*/ 
τον χάρη τον λίνδιο είδε,να βαστά στα χέρια και να δουλεύει το κομμάτι μπρούτζου που πρόκειται να γινόταν η αριστερή κόρη του ματιού του αγάλματος του πανόπτη ηλίου,κλαίγοντας και παραμιλώντας για κάποιον ανεκπλήρωτο έρωτά του.και πήγε και του μίλησε και έκατσαν οι δυο τους σε έναν επίπεδο βράχο στην ακροθαλασσιά ακούγοντας τον νωχελικό σε ρυθμό παφλασμό των κυμάτων  και μέθυσαν με κρασί και ξεπείνασαν με φρέσκα αμύγδαλα και ποίηση αρχαία του απήγγειλε που στις μέρες μας δε σώζεται,ως το άλλο πρωί.η ειρωνεία είναι πως ο ανεκπλήρωτος έρωτας του χάρη του λίδιου είχε πνιγεί,δένοντας μια πέτρα στο λαιμό και πέφτοντας από εκείνον εκεί τον ίδιο επίπεδο βράχο,σε αυτή την ίδια νωχελική θάλασσα-είπε
/*/
σε άλλο λέει πως στο μέλλον βρέθηκε.κάποιοι άνθρωποι τρελοί λέει είχαν  αρχίσει αυτό που θα μένει γνωστό ως "πρώτος παγκόσμιος χαρτοπόλεμος" και γενιές χιλιάδες έπειτα θα το θυμούνται και θα το υμνούν στα καλύτερα τραγούδια τους.με φυσοκάλαμα που φτύναν στίχους,μούρινες φλογέρες και αγαποπίστολα θα κέρδιζαν τον πόλεμο εναντίων των γουρουνόμορφων,που έχουν παθολογική αλλεργία σε αυτά τα πράγματα.η γη και η ελευθερία άνηκαν ξανά στους ανθρώπους.αιτία του πόλεμου η ιδιωτικοποίηση των δέντρων και αφορμή μια παρέα που πήγε να αράξει κάτω από ένα πλατάνι και ξυλοκοπήθηκε,βασανίστηκε,σκοτώθηκε από τους γουρουνόμορφους.τα γεγονότα που ακολούθησαν ήταν τεράστιας κλίμακας.η κοινωνική ζύμωση που είχε προηγηθεί και τελικά θα οδηγούσε στον "πρώτο παγκόσμιο χαρτοπόλεμο" ήταν πολλών χρόνων και κύριος εμπνευστής της ήταν λέει ένας άνθρωπος που η ιστορία δεν κατέγραψε το όνομά του και έμεινε γνωστός μόνο ως "ο άνθρωπος που πέταξε το μπόλι"-είπε
|*|
κι άλλα όνειρα πολλά μου είπε και να τα ξεχάσω ούτε γω μπορώ πια.δεν είμαι φίλος με τα βέβαια συμπεράσματα που προκύπτουν από συνδυαστική σκέψη,σε αντίθεση με αυτά που προκύπτουν μαθηματικά,έτσι μια παρατήρηση θα κάνω που αφορά τα όσα άκουσα από κείνον ////////////////////
έχω την εντύπωση πως η ηθική τους είναι ονειροκτόνος

Κυριακή 11 Μαΐου 2014

νο33

 Βγήκα από το σπίτι γύρω στις οκτώμισι.Εφτά ευρώ σε ψιλά στην κωλότσεπη,ένα πακέτο τσιγάρα,ένα στριφτό,κοντόχοντρο έτοιμο κι ένα μυαλό γεμάτο σκέψεις και κακές ιδέες όπως πάντα.Ο καιρός σε προδιέθετε,για πρώτη φορά ίσως φέτος την άνοιξη,να κάτσεις έξω.Εκείνη η ώρα είναι μεταβατική για τα γερόντια του καφενείου που κατηφορίζουν το δρόμο της επιστροφής για τα τσαρδάκια τους,αν και ο χρόνος τους έχει κάνει όλους τους δρόμους ανήφορους καθώς κάθε τους βήμα μοιάζει να χρειάζεται προσπάθεια περίσσια.Την στιγμή που έφτασα ο μπάρμπα-Τάκης πετούσε με μια απαξιωτική κίνηση τα ογδόντα λεπτά,αντίτιμο για τον τούρκικο καφέ του,στο κλασικό,στρογγυλό,σιδερένιο τραπεζάκι του καφενείου,αφήνοντας το χαρακτηριστικό ήχο των κερμάτων να ακουστεί σ'όλη την πλατεία.
"Γεια σου μπάρμπα-Τάκη μάγκα!"
 Έκατσα στο τραπέζι που άφησε,στο υπερυψωμένο κομμάτι της πλατείας με το σκαπιτσαριστό μάρμαρο και τα παρτέρια με τα λουλούδια,ιδανικό μέρος για να αποχαιρετήσεις τον ήλιο που δύει πίσω από το βουνό Φίδι,που το '48 έκαψαν ο καθεστωτικοί με την βοήθεια κάποιων λίγων εναπομεινάντων γερμανών και ιταλών,σε μια προσπάθεια να μην δώσουν χώρο για τυχών επίθεση των ανταρτών που ξέραν το βουνό σα την παλάμη του χεριού τους.Τα πεύκα είναι ξανά πάνω από τριάντα μέτρα ψηλά και την πυρκαγιά εκτός από την ιστορική μνήμη την θυμίζει μόνο ο ήλιος καθώς χάνεται μέσα στην παράδοξα μυτερή φυλλωσιά τους και σιγά-σιγά πίσω απ΄το βουνό.Εκείνη την στιγμή ο Κωστής μου έφερε το τσίπουρό μου μαζί με το τσίγκινο δισκάκι που μέσα είχε δυο κομμάτια χταπόδι,ένα κομμάτι αγγούρι και δυο ελιές,όλα λουσμένα με ξύδι.Ανάμεσα στα χάχανα των παιδιών που παίζαν τρέχοντας ιδρωμένα και κατακόκκινα
στο ανοιχτό μέρος της πλατείας,σε ένα φιλί που αντάλλασσε ένα ζευγάρι εφήβων σε ένα παγκάκι και την παρορμητικότητα των σκέψεων μου ένοιωσα για τρία δευτερόλεπτα την ευτυχία να απλώνεται σε όλο μου το κορμί,ξεκινώντας απ΄την υπόφυσή μου...
 Είδα από μακριά μια γνώριμη φιγούρα με μαύρα ρούχα και κατάμαυρα μαλλιά να βιάζεται να διασχίσει την Μεταλλωρύχων και να φτάσει στο μέρος μου.
"Καλώς τη Ζωή,κάτσε,έχει ωραία βραδιά.Ο Μάκης δε θα'ρθει;"
 Αφού τα είπαμε για λίγο και κανονίσαμε να πάμε για ποδήλατο αρχίσαμε να χαζεύουμε την πλατεία,που την είχαμε "πιάτο",και τον κόσμο που άρχισε να μαζεύεται για τα καλά στα ουζερί-διασκεδασάδικα του κάτω μέρους της.Ήμασταν κυριολεκτικά πάνω από ένα απ'αυτά και εύκολα αν είχαμε την διάθεση μπορούσαμε να αφουγκραστούμε κουβέντες και συζητήσεις.Κύριο χαρακτηριστικό των πελατών του η ανομοιογένεια,πράγμα μάλλον ευχάριστο,ίσως το μόνο ευχάριστο που βρήκα στην έως τότε παρατήρηση που έκανα στο χώρο μαζί με τις πεταχτές ματιές της μελαχρινής που καθόταν στη μεγάλη παρέα,στο πρώτο τραπέζι μετά την έξοδο του μαγαζιού.Ο ιδιοκτήτης,εμφανώς ικανοποιημένος από το ότι το ουζερί είχε τιγκάρει,στεκόταν κονιόρδος στην πόρτα χαμογελώντας και τσεκάροντας τα τραπεζάκια έξω.Σε κάποια φάση κι αφού είχε περάσει κάμποση ώρα,ο πάντα πρόθυμος να εξυπηρετήσει με απώτερο σκοπό το κέρδος μαγαζάτορας απευθυνόμενος στην μεγάλη παρέα της μελαχρινής και μαζί σε άλλες τέσσερις παρέες που τον άκουγαν σίγουρα,είπε:
"Παιδιά να βγάλω την τηλεόραση να δείτε την γιουροβίζιον;"
για να προκαλέσει την αυθόρμητη αντίδραση του νεαρού με τα κοκάλινα γυαλάκια 
"Γάμησε τη την πουτάνα ρε Σταμάτη!Τι την θες;"
  Χαμογελώντας άνοιξα το πακέτο και κοίταξα το στριφτό μου.
"Ζωή εγώ θα την κάνω,αν θες έλα.;Έχω ανάγκη μερικές τζούρες..."


για τον stoned


Σάββατο 12 Απριλίου 2014

νο32

έρωτας στα δημόσια ουρητήρια,όχι για λόγους εκπόρνευσης μα για το "σε θέλω τώρα".ακουμπά τα χέρια της στην πόρτα μην αφήνοντας την να ανοίξει,αδιαφορώντας για τις πιτσιλιές από το αίμα της βελόνας που είχε αφήσει κάποιο τζάνκι μέρες πριν(ίσως είναι νεκρός και θαμμένος κάπου στα μεσόγεια πια,πεθαίνουν εύκολα αυτοί οι τύποι) και ίσως κάποια σάλια που έφτασαν εκεί ταξιδεύοντας από αέρος κι από το φτέρνισμα κάποιου εξηνταπεντάρη μπάρμπα που είχε γρίπη κι αλλεργία συνάμα(μα τι άτυχος).η μυρωδιά του χώρου δεν τον εμπόδισε να νιώσει το άρωμα του κορμιού της,σεροτονίνη,ντοπαμίνη,οξυτοκίνη και βασοπρεσίνη,ενδορφίνες,σωματοτροπίνη και άλλες πόσες εκλυτικές ορμόνες ξεκινούν να πλημμυρίζουν σιγά σιγά τα κορμιά τους,χημική άνοιξη.η σκέψη και μόνο του "μη μας πιάσουν" κάνει την λίμπιντό τους να περάσει σε άλλη φάση,αυτή του μη κοινά αποδεκτού,του "μπάτσοι πάρτε τα αρχίδια μας","κοινωνία γαμιέσαι μαζί μας πατόκορφα",του "πρωταρχικές φασίστριες οι μανάδες μας*,που μας μπόλιασαν με αυτές τις ηλίθιες ηθικές αναστολές μας",σε μια φάση υποσυνείδητης εσωτερικής εργασίας βαθιάς ρήξης με κάθε νόρμα με τον τελείως αντίθετο και παράδοξο τρόπο του "ας γίνουμε ένα",καθώς τα κορμιά τους έχουν ενωθεί.τέτοια χάρη έχουν οι παράνομοι έρωτες,τη χάρη να τους κάνουν από παράνομους,άνομους...
τελειώνοντας της σκούπισε το σπέρμα του από την πλάτη με τα δάχτυλα του τα οποία του έγλειψε,αντάλλαξαν ένα βαρύ βλέμμα(η έλξη ορίζεται πρώτα από το βλέμμα και μετά από τη συνείδηση,αποδεδειγμένα πλέoν),ένα φιλί και μισό αντίο.                                                              
                                                                     *****
σαρκική έλξη,καύλα.υπάρχουν πλάσματα που ζουν για να ζευγαρώσουν και αμέσως μετά να πεθάνουν,στην πρώτη και τελευταία ερωτική πράξη της ζωής τους,στην πρώτη και τελευταία εκσπερμάτωσή τους,τον πρώτο και τελευταίο τους οργασμό,ήρωες σε μια ιστορία επιβίωσης,χωρίς εναλλακτική για να επέλθει η κάθαρση,στο μεγάλο δράμα,αυτό της ζωής,το μεγαλύτερο σενάριο που γράφτηκε ποτέ μα και συνεχίζει να γράφεται,αφού πρώτα παιχτεί το "έργο" βέβαια...δισεκατομμύρια ρόλοι,δισεκατομμύρια αυτοσχεδιασμοί.κουστούμια και σκηνικά αμέτρητα!αμέτρητα μάτια πλάνα ακόμα,που πιάνουν τα πλάνα...
σκηνή από τον κανιβαλισμό αρσενικού μάντι  από το έως και πριν λίγο ταίρι του στα 5.000fps/sec
                                                                         
                                                                     *****
με μια απότομη κίνηση του χεριού του το δεκαεφτάχρονο αγόρι κόβει το νήμα της ζωής μιας ολάνθιστης μαργαρίτας σε κάποιο ηλιόλουστο κάμπο για να τη χαρίσει στο αγόρι του,σηματοδοτώντας τον έρωτα μέσα από τη θυσία,του περήφανου για αυτή,φυτού.

*ηλίας πετρόπουλος "τα καλιαντρά"






Πέμπτη 3 Απριλίου 2014

νο31

γιατί να μιλήσω;
για τον χαμένο χρόνο;
για εκείνη την παραμονή πρωτοχρονιάς
στην πλατεία κυψέλης;
για τα πρόσχαρα και όλο άνεση κορίτσια
που είναι πάντα έτοιμα να σε ακολουθήσουν;
το διαολεμένο μαρτύριο της αναμονής;
τις κυρίες να σε διώχνουν απ'τα σκαλιά;
την διονυσιακή μέθη έπειτα;
να σας μιλήσω για τον νικολάκη απ'τα πατήσια;
για το σόνια-πλατεία αμερικής με το 14;
για το 2ο;το ακροπόλεως ντε!
για το πόσο εύκολο είναι να μετατραπείς σε τίποτα;
για άδεια μπλίστερ και συστηματική πόση αίματος;
για το λιβανέζικο στην γερανίου;
να σας μιλήσω για το πως αρνήθηκα την ύπαρξη του Θεού;
να σας πω για καμιά παλιά αγάπη που την τσάκισε η συνήθεια,
ή για πουστιά,αναξιοπρέπεια και φτήνια;
να σας μιλήσω για την αγάπη μου στους μετανάστες;
για την αγάπη μου για κάθε τι έξω από νόρμες;
να σας ομολογήσω ένα παλιό και σημαντικό μυστικό μου;
για μεγάλα χαμόγελα και χτυπήματα στην πλάτη να σας πω;
ίσως μιλήσω και για το πόσο με εντυπωσιάζει αυτός ο βουβός ήχος 
σαν βουτάς το κεφάλι σου στη θάλασσα,με τα Λαβκραφτικά τριξίματα!
να σας πω ποια στάση μ'αρέσει στο γαμήσι;
για ένα bad trip που είχα;
να σας μιλήσω για τους νεκρούς μου φίλους;
άκης,βαγγέλης,νικόλας,γιώργος,κώστας,ολυμπία...
να σας πω για τον VY Canis Majoris 
και το πως αν ήθελες να κάνεις μια περιστροφή γύρω του
 με το γρηγορότερο τζετ που διαθέτουμε θα σου έπαιρνε 258 χρόνια;
για το πως μοσχοβολά στο δάσος το ρετσίνι κάτι βροχερά πρωινά της άνοιξης;
για το δώμα στην καρπάθου και τις τσάρκες στη λαϊκή της φυλής 
και τα ούζα μετά στο καφενείο στην Μ.Βόδα;
μπα,για τίποτε από όλα αυτα δε θα μιλήσω.
θα πω μόνο πως ζούμε γυαλίζοντας παστρικά τα κάγκελα των κλουβιών μας
σφυρίζοντας αδιάφορα μπροστά σε 
βασανισμούς.δολοφονίες,πολιτικές διώξεις,στρατόπεδα συγκέντρωσης,φυλακές κολαστήρια
και φτιάχνουμε ο καθένας τα τσιτάτα του,τα κελαηδάμε κανονικά
αλλά από πράξεις,λίγα πράγματα...
έχουμε,άλλοι περισσότερο άλλοι λιγότερο,αποκτηνωθεί!
τα εθνοβάλιουμ των ΜΜΕ χορηγούνται κανονικά κάθε μέρα στις οκτώ!
νοικοκυραίε μη χάσεις τη δόση σου!
η εκκλησία έχει σηκωμένα τα ράσα της και θέλει να σε δεχτεί στο ποίμνιο της
για να σε θωπεύσει  και να σου γλείψει τις παλάμες!
οι μπάτσοι τρώνε χαρμάνες αν δεν ρίξουν ξύλο!
οι άστεγοι προσμένουν το καλοκαίρι 
χωρίς όμως να μπορούν να βγάλουν στιγμή απ'το μυαλό τους τον επόμενο χειμώνα...
δυο παιδιά ερωτεύθηκαν στο προαύλιο του λυκείου τους κάπου στην ξάνθη
και αντάλλαξαν τα πρώτα τους φιλιά.
κάποιος φύτεψε ένα δέντρο.
ένας άλλος δεν δέχτηκε χρήματα για μια δουλειά που πρόσφερε γιατί είδε την κατάσταση.
θέλω να πω,οκ!ας αρχίσουμε από τα απλά
αλλά να αρχίσουμε όμως...



Τρίτη 1 Απριλίου 2014

νο30

Γιατί τα μνήματα να μην έχουν μαύρο χρώμα;
Θα ταίριαζαν με τις ζωές των περισσοτέρων που σαπίζουν μέσα κει.
Να αποπνέουν την μιζέρια και την κακία στα μάτια τους σαν ζούσαν.
Ματιές που πολλών τις ζωές μας τις ξεριζώσαν.
Την εκδίκηση θα την πάρει ο ήλιος
που στα σαρκία τους αχτίδα του δεν θα ξανακουμπήσει.
Και μεις ακροβατόντας στα όρια θα κοιτάμε αυτά τα μαύρα κουτιά,
περιμένοντας την δική μας στραβή πατημασιά,
ζωσμένοι με ελευθερία και τόλμη,σαν άνεμου ταξιδιάρη...
Πανέτοιμοι να αρθρώσουμε την κραυγή που θα μας λιώσει τα στήθη!
"Πέφτω ρε!"

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

νο29

για την νιαρ...
ζηλεύω με όλο μου το είναι.
 Το '97 η αγαπημένη μου φίλη και καθηγήτριά μου των αγγλικών miss Tina,Αυστραλέζα που σπούδασε στο Λονδίνο και εργάστηκε επί συναπτά έτη στην Ολλανδία νοσηλεύτρια πριν αγαπήσει τον Έλληνα άντρα της και έρθει στην Ελλάδα(huge story yeah!),μου έκανε ένα τηλ. στο σπίτι(no mobiles yet) να περάσω από το φροντιστήριο(είχα τελειώσει με το proficiency ήδη) να με τρατάρει από το ταξίδι της στον Ισημερινό...
 Φτάνοντας θα γνωρίσω τον Alex και τον Sammy,gay ζευγάρι,φίλοι της χρόνια τότε,Λονδρέζοι μόνιμα εγκατεστημένοι στην Ολλανδία,που πήγαν μαζί το ταξίδι και θα έμεναν μερικές ακόμη μέρες στο εξοχικό της Tina στην Ελλάδα.
 Η ίδια καθώς εγώ μιλούσα με τα παιδιά αυτά,παιδιά τρόπος του λέγειν αφού ήταν πάνω από πενήντα και οι δύο,ανοίγοντας ένα γαλάζιο backpack που είχε σχεδόν πάντα μαζί της έβγαλε μια χάρτινη συσκευασία,μια καφεκίτρινη χάρτινη συσκευασία,και μου την έδωσε λέγοντας μου "here you are my dear Johny,a little gift from our trip,with all of my love!" με εκείνη την αυστραλέζικη μπερδεμένη με βαριά αγγλικά προφορά της.Δεν θα ξεχάσω την μυρωδιά αυτού του χαρτιού συσκευασίας ποτέ!Ήταν λες και βρέθηκα στην "αποθηκούλα"(έτσι το περιέγραψαν το μαγαζί απ'όπου αγόρασαν το δώρο μου και από ό,τι κατάλαβα ήταν κάτι σαν τοπική βιοτεχνία) στο Εκουαδόρ.Μου θύμισε τα παλιά,δικά μας μπακάλικα των '80ς που μάλλον εσύ δεν πρόλαβες μικρό,καλό μου...
 Έκοψα με θρησκευτική ευλάβεια το σιλοτέιπ που συγκρατούσε το χαρτί και τότε είδα τα δώρα μου!Τρεις πλάκες bitter σοκολάτα και ένα μπουκάλι ρούμι,όλα παραγωγής Εκουαδόρ και ειδικότερα της βιοτεχνίας που τα παιδιά ανέφεραν σαν αποθηκούλα που σου είπα πριν.Η χαρά μου δεν θα τελείωνε εκεί αφού είδα πως οι τρεις σοκολάτες που ήταν δεμένες με παλιομοδίτικο,φυτικό σπάγκο,επάνω στον περίτεχνα δεμένο κόμπο τους είχαν και ένα δίφυλλο joint..Ο Alex με ένα μειδίαμα που πρόδιδε πως είχε δοκιμάσει το "πράμα" και ενώ οι υπόλοιποι χασκογελούσαν μου εξήγησε πως το αγόρασαν από έναν περουβιανό και ήταν το μόνο αγαθό της συσκευασίας που δεν ήταν made in Εκουαδόρ αλλά από το Περού,σύμφωνα πάντα και με τον τύπο που το ψώνισαν...Μου είπε ακόμα πως συχνά με τον ίδιο τρόπο,ανάμεσα σε σοκολάτες κι άλλα candies,περνούσαν κανένα joint για φίλους στα ταξίδια που έκαναν με το αεροπλάνο.Μην ξεχνάς είμαστε στο '97 και τα twin towers δεν είχαν πέσει,οπότε και τα πράγματα όσο αφορά την "ασφάλεια" στα αεροπλάνα ήταν διαφορετικά και σίγουρα πολύ πιο ελαστικά από ότι αφού έπεσαν-τα έριξαν...
 Καυλοτινέϊτζερ και θρασύς όσο δεν παίρνει τότε και έχοντας ακούσει πως η Tina έχει ακόμη μια ώρα μάθημα έπειτα τους πρότεινα να πάμε σπίτι της να πιούμε το ρούμι...Ε ναι,και το joint...Όπερ και εγένετο,περάσαμε μια φοβερή βραδιά κυρίως με εξιστορήσεις από τα ταξίδια των παιδιών που είχαν επισκεφτεί εξήντα επτά  χώρες παρακαλώ!
 Τελικά η Tina πέθανε από καρκίνο 3 χρόνια μετά,την είχε στεναχωρήσει που ο άντρας της έβλεπε μια μικρή και την πήρε η κάτω βόλτα.Έχω ακόμη επιστολές της που αποφεύγω να της διαβάζω γιατί βουρκώνω...
 Θα πάρω μια μέρα το Cockatiel που σου είχα υποσχεθεί,καλή μου Tina και ξέρεις πως θα το πω...Τ-Rex (χαχαχαχα γαμώ το χριστό μου)

Τετάρτη 26 Μαρτίου 2014

νο28

Βαρύ φορτίο η μοναξιά

η αγρύπνια φέρνει πόνο

και τα φαρμάκια χάνονται

μ'άλλα φαρμάκια μόνο.


Γυρνώ την κεφαλή ψηλά

τον ήλιο ν'αντικρίσω

 βλέπω καπνούς κι μηχανές

και γέρνω πάλι πίσω.


Στιχάκια μου τη μουσική

ψάχνω για να σας ντύσω

μες στου Μαρτιού την παγωνιά

στης πόλης μες το γκρίζο.

Δευτέρα 17 Μαρτίου 2014

νο27

Ήλιε μου,κάνε μου τη χάρη
κι μια μέρα-που νύχτα θα μείνει-μη βγεις.
Πείσμα σε αυτούς όλους που δεν σ'εκτιμούν,
δε σ'αφήνουν να χαϊδέψεις τα κορμιά και τις ψυχές τους
και με σύννεφα μαύρου καπνού προσπαθούν να σε εξαφανίσουν.
Κι έλα σε μένα να σε κρύψω μέσα στο πανωφόρι μου.
Να σ'αγγίξω,να καώ,ποτέ ξανά να μην τους αντικρίσω.
Σαν το παλιό καλό κενό...

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014

νο26

Οι πιο όμορφες στιγμές της νιότης μου
σκόνη καφέ,πικρή
μπροστά απ'το λιπαρό μου προσωπείο.
Δύσκολα αρθρώνω λέξεις,
εύκολα τις ξεχνώ,τις αφήνω πίσω...
Όλα αυτά που αγάπησα ισόποσα
με όλα αυτά που μισώ.
Όλη η αμφισβήτησή μου
στρέφεται εναντίον μου.
Εικόνες απ΄την Πρέβεζα,
το σκηνικό άκρως Καρυωτακικό.
Εξηκονταρχίες οι μπάτσοι,
μπάντα ο θόρυβος της
άρρωστης πόλης.
Βιβλιάρια και καταθέσεις,
κάθε βράδυ σχεδόν στο κέντρο.
Χέρια,πρόσωπα στιγματισμένα
χορεύουν,χτυπιούνται,ματώνουν δίπλα μου.
Φύση,πανέμορφη αδερφή μας,
μας ταλαιπωρείς,μας σκοτώνεις και μας ανασταίνεις!
Δεν ψάχνουμε για τις αιτίες,δε ζητάμε αφορμές,
μόνο λύτρωση!


Τετάρτη 5 Μαρτίου 2014

νο25

  Η ανάρτηση είναι αναδημοσίευση από το παλιό μου μπλογκ που πλέον υπάρχει μόνο για προσωπικούς λόγους,ένα είδος σημειώσεων,τον λόγο για τον οποίο και πραγματικά φτιάχτηκε...

 Παραθέτω τα παρακάτω κείμενα από το site του Μανώλη Ρασούλη,από το τμήμα με τα σχόλια που έκανε κατά καιρούς.Αναφέρεται στο Νιόνιο και τις κωλοτούμπες του σε σχέση με την δική του φυγή από την Ισπανία καθώς και για την εποχή που άρχισε να το παίζει,όπως λέει ο ίδιος ο Ρασούλης,συντηρητικός.
Ο Σαββόπουλος έστειλε συλλυπητήρια σε όλους μας αλλά πολύ φοβάμαι πως θα ήταν θέλημα του ίδιου του Ρασούλη,να του επιστραφούν προσωπικά...
<<Όταν, φεύγοντας για την Ισπανία, δήλωσα δημόσια ότι η καταδίωξη μου είναι πολιτική, με κατηγόρησαν και με απομόνωσαν ακόμη και φίλοι, ότι ανάβω μια φωτιά και καίγομαι. Όμως όταν, αντιστρόφως ανάλογα ο Διονύσης Σαββόπουλος προσχωρεί στο ΠΑΣΟΚ το κράτος και παρακράτος ( βλέπε διαπλεκόμενο κράτους - ιδιωτίας ) του παρέχουν τον προστατεύουν, τον κολακεύουν, άλλο που δεν θέλει κι αυτός έχοντας χάσει τον ομφάλιο λωρό. Γιατί όμως οι φίλοι � μήπως και αυτή κουρνιάσανε στην κρατική φάτνη; - στην περίπτωση του Νιόνιου δεν διαπιστώνουν πολιτική σκοπιμότητα και σε μένα διακρίνουν μόνο δικαστική; (νομιμοποιώντας έτσι τον τυχόντα δόλο των μηνυτών μου και τον μην έχοντα δικαιοδοσία δικανικό λόγο να κρίνει και να καταδικάζει ιδεολογικούς όρους). Γιατί; Why Delila?>>
....................................................
<<Ουσιαστικά το τραγούδι «Αχ Ελλάδα σ� αγαπώ» το έστειλα για να προβοκάρω το Σαββόπουλο που ήταν στην επιτροπή με διάφορους εφοπλιστές, και είχε αρχίσει να πασάρει την εικόνα του συντηρητικού. Νομίζω ότι το πέτυχα. Γιατί όταν τελείωσε η παράσταση και βρισκόμασταν σε κήπο ξενοδοχείου σε δεξίωση, με έβλεπε, μ� έβλεπε από μακριά, στριφογύρναγε, με πλησίαζε με σπειροειδής κινήσεις, και πλησιάζοντας με επί τέλους μου είπε: το ξέρεις ότι το ύφος σου είναι αντιπαθητικό; Λέω να μην ξαναμιλήσουμε για τρία χρόνια. Όπως θες του απάντησα.(ήταν πολύ καλός μου φίλος αν και η φιλία δεν είχε να κάνει με την λογική και τη σύνεση). Πραγματικά αρκετό καιρό δεν βρεθήκαμε. Όμως όταν πήγα στην ΛΥΡΑ με το ντέμο των Κατσιμίχα ήταν διευθυντής παραγωγής. Χτύπησα την πόρτα του. Στήθηκα στην μπασιά. Με κοίταξε για κάνα λεπτό, μετά πετάχτηκε απάνω και φώναξε: Τι περιμένουμε, ας φιληθούμε. Φιληθήκαμε, Όμως τότε δεν του άρεσαν οι Κατσιμίχα � μπορεί για άλλους λόγους από την αισθητικήν τους � και αρνήθηκε να βγάλει το δίσκο τους. Ίσως επειδή ο Πάνος που συμμετείχε στους Αχαρνίς στο Live δεν θέλησε να έρθει στη δισκογράφηση κι έφυγε τότε στη Γερμανία. Πάντως ήμασταν κολλητοί με τον Νιόνιο, δεν με αναφέρει ποτέ στις συνεντεύξεις του, σαν να μην έπαιξα ένα ρόλο στη ελληνικό τραγούδι τα τελευταία 25 χρόνια, κι όχι για μένα, αλλά γι αυτόν που παίζει με τις αξίες όπως και όποτε του καπνίσει και συμφέρει τον ίδιο. Εντύπωση μου δημιούργησε το γεγονός ότι στο δικαστήριο όταν είχα, τον κάλεσα � ενώ στην πρώτη δίκη δεν τον κάλεσα αυτόν και την ’σπα από τακτ και δημιούργησα μια καταστροφή εις βάρος μου � βρήκε να πει ότι: ο Ρασούλης έχει τη μανία να κάνει κριτική κι ο Νταλάρας έχει τη μανία να μη δέχεται κριτική. Εγώ, γι αυτόν με χτύπησαν ύπουλα, αυτόν υπερασπίστηκα, στη συναυλία του, δηλαδή στο σπίτι του με χτύπησαν, αντί σαν οικοδεσπότης και φίλος και δημογέροντας να βγει να απαιτήσει τάξη, μ� ένα σοβαρό τρόπο δημιούργησε χάος γιατί αυτό τον συνέφερε για να με παροπλίσει αφού ιδεολογικά είχα � και έχω � πολύ ανθρακικό κι έφερνα και την περίπτωση OSHO στην Ελλάδα κάτι που του απείλησε την εικόνα και το ρόλο απόλυτα, γι αυτό επεδόθη επιδεικτικά σ� ένα ζουρλοπατριωτισμό (την εικόνα του προστάτευε καταστρέφοντας ουσιαστικά την προσφορά του σαν ιδεολογική περίπτωση).
Προτιμά τον Νταλάρα και αναφέρεται σ� αυτόν και κάνει εκπομπές μαζί του, γιατί δεν τον απειλεί σαν περίπτωση. Εμένα � όπως όλοι κάνουν � με απομονώνει κι έτσι βαυκαλίζεται ότι γλίτωσε από μένα ή τη διαλεκτική των πραγμάτων. Την ίδια συμπεριφορά έχουν όλοι οι μηχανισμοί στην ενθάδε κοινωνία ακόμη κι ο Ριζοσπάστης που μου δήλωσε ότι δεν θα μου βάλει ούτε διαφήμιση και προτιμά να πάρει συνέντευξη από τον Μητσοτάκη π.χ. παρά από μένα που τον απομυθοποιώ.>>

.................................................
<<Μου κανε επίσης αλγεινή εντύπωση η στάση του παλιόφιλου Διονύση Σαββόπουλου για τον οποίο πήγαινα επί Χούντας με την ’σπα στην φυλακή να του πάμε φαΐ και τσιγάρα � λες και ήταν χθες � (και για τον οποίο ήρθε ο Νταλάρας τότε στο Ολυμπιακό το ΄83 προτού αρχίσει η συναυλία του Νιόνιου, και με χτύπησε κάτω στα υπόγεια του σταδίου ) μιλώντας στη γιορτινή εκπομπή Έλληνες στην ΝΕΤ , άρχισε να προσθαφαιρεί, να βαθμολογεί και με ελλειπτικές κινήσεις σκιαγράφησε την κορυφή της πυραμίδας , χρησιμοποιώντας μάλιστα ατυχείς φράσεις του τύπου : ο Χατζιδάκις είναι καλλίτερος απ΄ τον Θεοδωράκη, η ο Ξαρχάκος είναι καλλίτερος απ΄ τον Λοϊζο � που και έτσι να ταν για λόγους τάκτ δεν μπαίνει έτσι � διότι μπορεί εύκολα να υποθέσει κανείς ότι επειδή ο Ξαρχάκος ζει ενώ ο Λοϊζος δεν ζει κολάκεψε για χί λόγους τόν ζώντα και ούτω καθεξής.

Ο Σαββόπουλος είναι μια εξαιρετική περίπτωση για τον νεοελληνικό πολιτισμό αλλά τα τελευταία χρόνια η αισθητική του ιδεολογία και η ιδεολογικοηθική του ιδεολογία βρίσκεται σε μια εμφανή κάμψη.

Αυτό που θέλω να πω εν κατακλείδι και παρ� ότι υπήρξαμε φίλοι και τον αγάπησα και τον αγαπώ είναι ότι εξακολουθεί να με καταπλήσσει με το να κάνει ρεσιτάλ αμετροέπειας ενώ προσπαθεί να παραστήσει τον ακριβοδίκαιο αναπαράγει μια πρωτοφανή αδικία, χάνοντας εντελώς την αντικειμενικότητα για εγωιστικούς λόγους και λόγω γήρατος. Ακροβατώντας και υποκρινόμενος τον κριτή στην Δευτέρα Παρουσία του ελληνικού τραγουδιού, αναφερόμενος στον Νίκο Πορτοκάλογλου ως ο καλλίτερος της πρόσφατης περιόδου. Και θα το δεχόμουνα- αν ήταν κι έτσι. Όμως είναι γνωστό ότι τόσο ο Σαββόπουλος όσο και ο Πορτοκάλογλου έχουν τον ίδιο ατζέντη τον Γιώργο Κυβέλο με τον οποίο εσύρθηκα πολλάκις στα δικαστήρια και καταδικάσθην � κατά τη γνώμη μου αδίκως διότι η πολιτεία δεν εμερίμνησε ώστε να ερευνήσει σε επίπεδο Ασφάλειας για τα όσα κατά καιρούς δηλώνω δημόσια, πως π.χ γίνεται στις περιπτώσεις των φόνων.

Ανάφερε επίσης ως μια απ� τις καλλίτερές του εκπομπές � πράγματι ήταν εκτυφλωτικής ομορφιάς η σκηνή που αλληλοσπρώχνονται στις βάρκες � αυτήν μετά του τραγουδιστή Νταλάρα, και πάλι σημειώνει τις τον κοινό φίλο τους Γιώργο Κυβέλο εσαεί μάρτυρα κατηγορίας εναντίον μου στις μηνύσεις του εν λόγω τραγουδιστή εναντίον μου.

Δίνοντας επομένως � ο Νιόνιος � εμμέσως χειροτονώντας τους ημέτερους του ως κάλλιστους , δηλαδή τους ακαταδίωκτες μου τους Ιαβέρηδες μου, και σιωπώντας για την πρωτοποριακή και λειτουργική δουλεία που κάνω από το �63 στην δύσκολη αρένα του νεοελληνικού πολιτισμού πετυχαίνει διπλό γκολ. Με πετάει έτσι κι αλλιώς στον Καιάδα της λήθης και της υποτίμησης.

Σίγουρα θα υπάρχει σοβαρός λόγος εκ μέρους του για να το πράττει.

Υποψιάζομαι ότι με θεωρεί κάπου, ως κίνδυνο για την υποκριτική του η μάλλον την υποκρισία του. Μπορεί και να είμαι. Όχι ως ανταγωνιστής στο καλλιτεχνικό πεδίο. Αλλά στην ιδεολογική προσφορά σίγουρα είμαι καλλίτερος.

Ως ύφος ήθος είμαι ανωτέρος και έχω συνείδηση του λόγου μου.

Κάποτε, μια μέρα του �66 τότε που ήμασταν νέοι και φουριόζοι- και απένταροι βεβαίως βεβαίως � μένοντας μαζί με τον Διονύση στο σπίτι του Λοϊζου κι έχοντας εγώ ένα κοσάρι πετάχτηκα και πήρα μια μερίδα πατάτες και καθώς τρώγομε από κοινού τον ρώτησα : πες μου αλήθεια Διονύση ποιοι είναι οι καλλίτεροι αυτή τη στιγμή στο ελληνικό τραγούδι;

Η απάντηση: Ο Θεοδωράκης , Ο Χατζιδάκις , κι εγώ . Έμεινα με το πιρούνι και την πατάτα άγαλμα. Κι όμως είχε δίκαιο. Είχε συνείδηση του τι έλεγε. Έτσι κι εγώ τώρα κι ας μένουν μερικοί άγαλμα διαβάζοντας αυτά. Έτσι έχουν τα πράγματα, αυτά τα έκανε η διαλεκτική και η φορά των πραγμάτων.

Ο Σαββόπουλος είναι μια σταθερά για το νεοελληνικών πάνθεον αλλά μία διαθλασμένη πλέον σταθερά. Κι αν με ρωτούσαν κάποιοι ποιόν θα ταν καλλίτερο να στρέψει και να πιστέψει τον Σαββόπουλο η εμένα θα λεγα απερίφραστα εμένα.

Σίγουρα ο OSHO σαν περίπτωση είναι ανώτατη.

�Όταν την σύστησα στους πανέλληνες και στον Διονύση, ο τραγουδοποιός τσίτωσε , αισθάνθηκε ανασφαλής που σαν εμπνευσμένος δεν θα πρεπε, σαν συνετός έπρεπε να αισθανθεί την γκάμα και την ιεράρχηση αξιών και εξουσιών από τη φύση και τη θέση των πραγμάτων κι όμως αντέδρασε � εκ πρώτης όψεως φυσιολογικά εκφράζοντας την ποικίλη ανασφάλεια του φτάνοντας σε βαθμό αυτογελοιοποίησης γενόμενος βασιλικώτερος του βασιλέως στον εθνικισμό και στις τακτικές λασπολόγησης όσο αφορά ton OSHO. Έμενα προσωπικά δεν με πεισε ότι στο βάθος είναι πατριώτης η ότι είναι θρησκευτικός. Χρησιμοποιεί την εικόνα του σαν πανοπλία, σαν καβούκι και μοιάζει σαν θύμα στην σαγήνη της ίδιας της αράχνης των αντιδράσεών του. Ως προς την εικόνα του έχει παλέψει σκληρά. Όμως δεν μπόρεσε να περάσει τον προθάλαμο του φουσκωμένου εγώ του και να διαβεί από την χώρα του ποιητή στην σφαίρα του Μύστη.

Αυτό που μπορώ να βεβαιώσω είναι ότι θητεύοντας κοντά του για χρόνια βοηθήθηκα να καταλάβω τι είναι ο ποιητής και τι είναι ο Μύστης και βοηθήθηκα να πάω ασκημένος και προετοιμασμένος στον μεγαλύτερο πνευματικό δάσκαλο όλων των εποχών του OSHO που συμπεριελήφθη από το ΤΙΜΕ � και παρότι καταδιώχθηκε απ� όλα τα κατεστημένα του κόσμου και δολοφονήθηκε από την ΣΙΑ- στις χίλιες προσωπικότητες που διαμόρφωσαν τον περασμένο αιώνα.

Δεν είναι ένα θέμα που το κλείνω σχηματικά με μια μονοκονδυλιά και θα επανέρχομαι για να φωτίζω τις όποιες και πολλές πτυχές και διαστάσεις του.>>




Συλλυπητήρια Σαββόπουλε!
Αντίο Μανώλη.

Κυριακή 2 Μαρτίου 2014

νο24

 "Η επιστήμη απέτυχε από τη στιγμή που έπαψε να αντιμετωπίζει τον έρωτα σαν οποιαδήποτε άλλη ασθένεια με συμπτώματα παθολογικά.Παρακούοντας χιλιάδες τραγούδια και ποιήματα(και πεζά)αφηγημένα,παραβλέποντας άλλα τόσα χαραγμένα δέντρα,παγκάκια και τοίχους,είπε,διά των αντιπροσώπων της,πως από έρωτα δεν πέθανε κανείς!
 Απορώ πως 'μεις,η τόσο σοφή γενιά του ίντερνετ,δεν έχουμε υιοθετήσει τον έρωτα σαν ύψιστη κατάρα και μείναμε στον καρκίνο των περασμένων δεκαετιών..."
 Σκέφτηκα αυτά κι ο φτερωτός θεός,ξύνοντας τα άτριχα αρχίδια του και φτύνοντας στο μοναδικό βέλος με βεντούζα που είχε στην φαρέτρα του,το τοποθέτησε στο από μουριά και έντερα αιλουροειδών τόξο του και με μια χωρίς κόπο βολή σημάδεψε και πέτυχε το τελευταίο γράμμα από το "ψιλικά" της τζαμαρίας του απέναντι μαγαζιού.
ΜΑΤΩΣΑ
Το "σ'αγαπώ" είναι η αιχμηρότερη των φράσεων!

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

νο23

Μαύρα φλάϊτ και ακμή στη μάπα.
Τα μαύρα φανελάκια δεκάδες και η ηδονή του να τα φοράς με τις ραφές προς τα έξω.
Ο νίκος ζούσε ακόμη κι ο βαγγέλης κι ο άκης και ο γιώργος και η ολυμπία.
Ζούσαν νομίζω και αυτοί που απλά νομίζουν ότι ζουν και σήμερα...
Βράδια και βράδια καθισμένοι στα χαλίκια στο ποτάμι,με οκαρίνες,κιθάρες ή απλά κασσετόφωνο.
Ρετσίνες,ούζο και ό,τι μπορεί να βάλει ο νους σου από αλκοόλ το οποίο ήταν ξεχασμένο στα ντουλάπια των σπιτιών μας.
Τα τηλέφωνα τα χρησιμοποιούσαμε πιο πολύ για τα αμόρε μας μιας και το μπιλιαρδάδικο ήταν κοινό σημείο συνάντησης σαν έφτανε η ώρα να σμίξουμε.
Μια φορά μιλώντας με την τασία μεθυσμένος στο τηλέφωνο με πήρε ο ύπνος,δεν μου το έκλεισε,μετά καμιά ώρα που ξύπνησα με το ακουστικό να έχει τυλιχτεί γύρω μου είπα "ναι" και μου απάντησε,"περίμενα να ξυπνήσεις ακούγοντας dead can dance και ήταν σαν να ήμουν δίπλα σου".Πως να μην αγαπήσεις ένα τέτοιο πλάσμα;
Βιβλία και βινύλια,κασσέτες και σκισμένες σελίδες,με κάθε λογής μαλακία ή μη που σκεφτόμασταν,αλλάζανε χέρια με ταχύτητα και συχνότητα που σπάνια έπαιρνε ο καθένας πίσω τα δικά του.
Από τα πιο γαμάτα μέρη ήταν τα πλυσταριά.Πρόχειρα στούντιο,καπνιστήρια,ξυδιαστήρια,γαμιστρώνες,πάντα βαμμένα με κόκκινα και μαύρα σπρέι ήταν οι "πολυχώροι" του τότε.
Ο γιάννης,που αργότερα πούλησε ένα κτήμα που είχε όλο κι όλο σε τρία άτομα και την έκανε για την κρήτη,κρατούσε τότε ένα καφέ σε ταράτσα,πολύ '80s,μου έμαθε τα west και δεκαοχτώ χρονάκια τώρα αυτά καπνίζω,αν εξαιρέσεις περιόδους αφραγκίας που καπνίζω και τα νύχια μου ακόμα.
Περίοδος μη φωτογραφίας,φωτογραφίες βγάζαμε αλλά όχι τους εαυτούς μας...Αυτό το κακό με το αυτοφωτογραφίζομαι του ίντερνετ σήμερα τότε θα ήταν σημάδι ψυχασθένειας.Ποιος θέλει να έχει τόσες φώτο με την κωλόφατσά του,θα σκεφτόμασταν...Και κοίτα τώρα να δεις...
Ήμασταν όλοι αυτοκαταστροφικοί,μερικοί παραμένουμε...
Στο τέλος της σχολικής χρονιάς του '97 παίξαμε μπάσο-κιθάρα με τον κωστή το schools are prisons μέσα σ'άλλα,στον χώρο εκδηλώσεων του σχολείου "και οι μπράβοι στέκαν και κοιτάζαν σαν χαζοί"...Ο κωστής είναι στην έκτη του κορυδαλλού πια,πενήντα χρόνια για τρομοκρατία...
Καρό πουκάμισα και μάρτινς μεταχειρισμένα,τσουλούφια και αγώνας για μακρύ μαλλί,έρωτες,κλάματα,σχέσεις και φιλίες που δεν σβήσαν με τον χρόνο,καταστάσεις κοινές και καταστάσεις τόσο ακραίες,μεθύσια,μαστούρες,τρεχάλες.Τότε που καταλάβαμε πως ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα.Τότε που καταλάβαμε ότι ανήκουμε σε τάξη,είμαστε γιοι και κόρες εργατών,είμαστε φτωχοί και μας πατάνε και είπαμε πως δεν θα περάσει έτσι,θα τους γαμήσουμε κάποια μέρα αργά ή γρήγορα,με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο!
Πιο συχνά στη ζωή μου νοσταλγώ την εφηβεία μου...

Δευτέρα 17 Φεβρουαρίου 2014

νο22

- προϊόν τουίτερ -
παράτα το μαλάκα κι έλα να φύγουμε!θα διαβάζουμε από το πρτφ για την Ψυττάλεια καρδιά μου,άλφα μου,γιατρέ κι αρρώστια μου...
θα σου χτίσω δεντρόσπιτο,κοτσαδούρα θα προσαρμόσω,για το roadhouse μας,στο σαραβαλάκι που θα πάρουμε!
κι όλους τους φίλους μας θα καλέσω,στην πλαγιά με τις ελιές,να οργανώσουμε κοινόβιο,γαμώ την παναγία μου,επειδή το γουστάρουμε!
και το γυμναστήριο ξέχνα το,θα κάνουμε πους απς,σα τον δάντη με την πωλίνα!
θα μιλήσω στα παιδιά μας για την ανυπαρξία του θεού,για τον νίτσε και τον όργουελ,τον μπακούνιν,τον προυντόν,τον μάρκο και τη λούξεμπουργκ!
θα τα μάθω με λόγους καθώς και φελιζόλ και κεφάλια από σπίρτα να ανάβουν φωτιές που δε σβήνουν!
θα τα μάθω ακόμη πως από σπόρους μπορείς να χορτάσεις,να ζαλιστείς,να ξεράσεις,να ξεδιψάσεις,άλλους σπόρους να φτιάξεις.
πως τίποτα δεν κρατά για πάντα!εκτός απ'τις αγάπες που χαράσσονται με σουγιάδες σε δέντρα αιωνόβια κ τέτοιες αγάπες κι δέντρα θα τους δείξω
θα περπατήσουμε την πατησίων από το τιθόρα ως την ομόνοια,ακροβατώντας στα κάγκελά της.πες μου ναι!
σχώρα με για τα like που δε σου κάνω στο fb και που έχω ορκιστεί να μην αγοράσω παπούτσια αν αυτά που έχω δεν λιώσουν...
 σ'αγαπώ, ο πάντα για τα πάντα καυλωμένος σου αλητάμπουρας joe!

Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου 2014

νο21

Έρως ικανέ για τα πάντα μαλάκα.
Έρως που για κτήματα και προίκες πολλές φορές ξεπουλιέσαι και σ'αυτά υποκύπτεις,
που στα μαλακά μάγουλα γυναικών μελανιές και πρηξίματα γίνεσαι,
μεταλλαγμένος από την μη ανταπόκριση αυτών στο κάλεσμα σου,
διότι έρωτα για να ανθίσεις χρειάζεσαι και του άλλου τον έρωτα να σε ποθήσει,
να σε δεχτεί!
Που σεργιανάς μπουρδελότσαρκες στις πόλεις και τα κατώφλια σπιτιών ξωμάχων για φράγκα πουλιέσαι,
σίχαμα γίνεσαι,
γαμάς και γαμιέσαι...
Κανείς δε σου γλυτώνει,
σα νόσος επάρατη,
ούτε θνητός,ούτε αθάνατος.
Τα χέρια όλων οπλίζεις με μαχαίρια άλλοτε κι άλλοτε με λόγια που πονάν ποτισμένα με το φαρμάκι της απόρριψής σου,
σαν μυρίων εχιδνών το τσίμπημα.
Φωλιάζεις στο κορμί και το μανίζεις,
Ξενιστής στις ψυχές μας γίνεσαι και τις ρουφάς σιγά σιγά με τις βελόνες που κρύβεις κάτω απ'τα βρωμερά,
σαν όρνιθας αιωνόβιας,
φτερά σου.
Εγκλήματα,πόλεμοι και αυτοχειρίες μυριάδες στο όνομά σου γίνηκαν,
γυναίκες σα γυαλί εύθραυστες απέμειναν και άντρες τα λογικά τους 'χάσαν και μεθυσμένοι στους δρόμους γυρνούν.
Και όλα αυτά τα λέω εγώ γλυκιά μου άλφα,
που σε ερωτεύτηκα και εξακολουθώ κάθε μέρα πιο πολύ να το κάνω.
Γιατί έρωτα μου,άλφα μου,
αξίζεις το όποιο τίμημα σαν καρποφορήσεις σα δένδρος στην κορφή της Δίρφυς,
σ'αγαπώ!


Τρίτη 11 Φεβρουαρίου 2014

νο20

 Έβαλε πρόχειρα ένα μπλουζάκι και το μπουφάν και ταίριαξε στο κεφάλι του τον σκούφο,που αυτούς τους μήνες δεν αποχωριζόταν ποτέ,καθώς χτυπούσε πίσω του την πόρτα από το δώμα του έκτου.
     Εφτά και μισή,πρωί τετάρτης.
 Μόλις βγήκε στην αγίου Μελετίου μύρισε την τσαντίλα και την αγωνία αυτών που πήγαιναν για την μισθωτή σκλαβιά τους-κι ήταν πολλοί-που απλωνόταν στον αέρα σα στρώμα πυκνής ομίχλης που άνετα ανταγωνιζόταν την κάπνα από τα τζάκια και το καυσαέριο από τα οχήματα.Μπουρδέλο και σήμερα σκέφτηκε καθώς έσκυψε το κεφάλι και άνοιξε το βήμα του.Την διαδρομή την έκανε κάθε μέρα αλλά σπάνια τέτοια ώρα.
 Φτάνοντας στο τρένο ανασήκωσε το κεφάλι του κοιτώντας στην άκρη του δρόμου,σα να έψαχνε κάτι κι όταν τελικά το εντόπισε,με μια γρήγορη κίνηση,σχεδόν ταχυδακτυλουργική,άπλωσε το χέρι και το πήρε.Ένα εισιτήριο για το τρένο,από αυτά που τα ακυρωτικά δεν καλοχτυπάνε είτε γιατί δεν έχουν μελάνι,είτε γιατί ο βιαστικός για τη δουλειά του το τραβά μαζί με την ακύρωση του μηχανήματος.Σάλιωσε το δάχτυλό του και με το νύχι του έξυσε το αχνό μελάνι που μαρτυρούσε πως το "τήριο" είχε χτυπηθεί και ανεβαίνοντας τρέχοντας τα σκαλιά το χτυπά,ξαναχτυπά,στο ακυρωτικό.
     Το τρένο ερχόταν.
 Όταν άνοιξαν οι πόρτες και περιμένοντας αυτούς που θέλανε να βγουν,ένα χέρι απλώθηκε προς το μέρος του και του πρόσφερε κι άλλο εισιτήριο."Σε έβλεπα από μέσα ρε μαλάκα,πάρ'το,έχεις;"."Σάκη θενκς αγορίνα μου,καλημέρα!" και ο τύπος απλά του έγνεψε καθώς χανόταν στις σκάλες.Γκραβιώτης,ξηγημένο παιδί,έσκαγε σπίτι του με τον Γιαννάκη,κι αυτός από Γκράβα.
     Το τραίνο ξεκίνησε.
 Με καθόλα νόμιμο "τήριο" πια και "χυμένος" πάνω σε μια απ'τις τελευταίες πόρτες του βαγονιού,χωρίς το άγχος των από τότε "στους μπάτσους ρε κωλόπαιδο" ελεγκτών,αφέθηκε στον σχεδόν υπνωτικό εκείνη την ώρα ήχο του μακρόστενου μεταλλικού αυτοκινούμενου και στις εικόνες που περνούσαν σα καρέ κινηματογραφικά πίσω από τα παράθυρά του.
     "Επόμενη στάση Πετράλωνα"
 Βγαίνοντας από το σταθμό είδε αμέσως τον Σάμη που του έγνεψε από το παγκάκι που καθόταν.Ένας κοντούλης παλαιστίνιος,περιποιημένος και πάντα νευρικός.Είχε χάσει τη μάνα,την αδερφή και δυο αδερφούς κάτω.Ήρθε στην Αθήνα το '99 και από τότε μένει με άλλους εφτά,συγγενείς του οι πιο πολλοί,ανθρώπους σε ένα υπόγειο δυάρι στα κάτω Πετράλωνα.Αφού χαιρετήθηκαν του είπε "όχι εδώ,πάμε σπίτι" και πήραν τον κατηφορικό δρόμο.
     Χτυπά το κουδούνι τρεισήμισι φορές.
 Το σπίτι έχει ένα δωμάτιο που το περνάς για να φτάσεις στο "καθιστικό".Αυτό το πρώτο δωμάτιο είναι το "ξαπλωτικό" μιας και δεν είχε μεν κρεβάτια αλλά είχε εφτά κουβέρτες στρωματσάδες στο πάτωμα.Στο καθιστικό είχε τρεις καναπέδες ένα μικρό τραπεζάκι και μια τεράστια τηλεόραση που έπαιζε αλ τζαζίρα μιούζικ στο τέρμα.
     "Πόσο θέλει γιάννη;"
Άνοιξε μια μπλε πλαστική σακούλα.Ο βράχος ήταν πάνω από μισό κιλό και στο χρώμα έμοιαζε με απότιστη γη στα μέσα Ιούλη.Με ένα σφυρί το χτύπησε,όχι πολύ δυνατά στη μια του άκρη και έριξε το κομμάτι που έσπασε πάνω στο ζύγι.συμπληρώνοντας με "τρήμα" από τη σακούλα το ζήτα έγραψε 10g.
     "Κι αυτό δώρο από μένα"
 Αφού τον κέρασε κι ένα χυμό από ένα φρούτο,δεν μπορούσε καν να το προφέρει,σε κονσέρβα όπως τα καρνέϊσον της παιδικής μας ηλικίας τον έβγαλε ως την είσοδο της πολυκατοικίας και αφού βγήκε και τσέκαρε το στενό του είπε να προσέχει και του έκανε νόημα να φύγει,όλα ήταν οκ.
      "Ο δρόμος της επιστροφής όταν πας να γίνεις φαντάζει πάντα πιο σύντομος από όταν πηγαίνεις."
 Έφτασε σπίτι χωρίς προβλήματα.Είχε φυλάξει ψιλά για το τήριο της επιστροφής για το τραίνο μη γίνει καμιά στραβή.Έκανε ένα μπάνιο στα γρήγορα,πήρε το από βραδύς έτοιμο σακίδιό του και με το σταφ καβατζωμένο στ'αρχίδια του πήγε ποδαράτος στο σταθμό Λαρίσης.Δεν περίμενε ούτε δέκα λεπτά,το τραίνο έφευγε.
      "Η αμαξοστοιχία για Θεσ/νίκη αναχωρεί σε 5' από το δεύτερο διάδρομο."
 Μπαίνοντας στο τραίνο περίμενε να περάσει ο τύπος που τσεκάρει τα εισιτήρια και καπάκι πήγε στο μπαρ όπου πήρε ένα νερό  και ένα καφέ "με το γαλατάκι μερίδα παρακαλώ"...ήθελε τον τσίγκο,τον καφέ του το έπινε σκέτο από την πρώτη φορά που δοκίμασε να πιει.Τα πήρε όλα και πήγε και χώθηκε στην τουαλέτα του τελευταίου βαγονιού.
 Εκεί τον ξύπνησε με φωνές,στην Θεσσαλονίκη πια ένας τύπος με αυτές τις γελοίες στολές που φροντίζουν μην ξεμείνει κανείς αποκοιμισμένος στο τραίνο.
  "Συγνώμη με έχει πιάσει διάρροια από την Αθήνα,αλλά μπορείς να δεις είναι όλα καθαρά..." του είπε και κείνος χασκογέλασε."Ελπίζω να'ναι κοντά το σπίτι" είπε και συνέχισε στον διάδρομο φωνάζοντας "Έλα τέρμα,Θεσσαλονίκη.Σαλονίκη,τέρμα!"
   "-Εσύ έχεις σειρά;
    -Ναι,έμπα!
    -Τούμπα πάω,στο γήπεδο.
    -Πω ρε φίλε θα με βάλεις να περάσω από τους σκατόμυαλους!(εννοώντας τους παοκτζήδες)
    -Δεν ασχολούμαι..."
  Δε ξαναμίλησε σ'όλη τη διαδρομή,μόνο για να πει τι του χρωστάει το ξανάνοιξε.
     "Ορίστε φίλε.Καληνύχτα και καλή συνέχεια..."
 
                                              *****************************

*αυτή ήταν μια ανούσια εξιστόρηση για ταξίδια και "ταξίδια".Η τουαλέτα του τραίνου-οπιούχος όαση- και μόνο αυτή ξέρει το τι συνέβη εκεί μέσα.Τα βούλμπε που δεν ανέφερα ήταν ο ηθικός αυτουργός του pass out..Εκείνο το δεκαήμερο στη τούμπα θα μπορούσε να γεμίσει σελίδες με τέτοιες ανούσιες ιστορίες,γεμάτες ουσίες,για μια εποχή που'χει περάσει,παλεύει όμως αδιάκοπα να ξανάρθει.Μεγάλη η μάχη κι ετούτη κολλητέ!



Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

νο19 ή "πως να πεις ευχαριστώ;"

 Αν δεν κάνω λάθος ήταν αρχές του χειμώνα του '09.Δε θυμάμαι πως και από που έφτασα εκεί.Δε θυμάμαι καν(το αντίθετο θα ήταν παράξενο) τι διάβασα τότε...Διάβασα όμως σίγουρα δυο-τρία ποστ,κατάλαβα πως κάτι πήγαινε πολύ καλά εκεί μέσα και από κείνη τη μέρα το url γαντζώθηκε από τους ηλεκτρονικούς μου σελιδοδείκτες.Από τότε,και τι δεν έχω-έχουμε περάσει...
 Ήταν που είχε αρχίσει ο χαμός με τα σόσιαλ στην ελλάδα και ο χαμός σα παράνοια "βαρεμένη" στην μεγαλύτερη φλέβα της πραγματικότητάς μας.Έτσι περνούσαν μέρες,ίσως και βδομάδες που παρασυρμένος και ζαλισμένος από την ενδοφλέβια αυτή ζάλη,χαμένος,παρέλειπα να το επισκέπτομαι.Κείνο το μέρος που είχε χακάρει τον υπολογιστή μου,με άγνωστο γκάτζετ από το μέλλον αλλά με λογισμικό καλόβουλο,ώστε κάθε που έμπαινα εκεί αυτός να βγάζει ένα παράξενο άρωμα ανάμεσα σε βιβλίο χιλιοχρονίτικο και βινύλιο γραμμοφώνου...Ξαφνικά ήταν 2011 και είπα να φτιάσω λογαριασμό σε εκείνο το σάιτ στα δεξιά του μπλογκ,που πλήρως δεν είχα καταλάβει τι έκανε,μα που λάτρευα τις σύντομες προτάσεις που έγραφε σε αυτό.Το έκανα.
 Από αυτό,μακρηγορώ τώρα το ξέρω,βγήκαν δυο αποτελέσματα θετικά τουλάχιστον και αυτά τα δυο θα αναφέρω.Πρώτον αν τα κείμενα,τα ποιήματα,οι αναρτήσεις στο μπλογκ γενικά μου έδιναν να καταλάβω σε ένα βαθμό αυτόν τον άνθρωπο που "κρυβόταν" πίσω τους,η γραφή του στο τουίτερ,αυτά τα γλυκόπικρα ξεσπάσματα,μου έδωσαν πρόσβαση σε άλλες πλευρές του χαρακτήρα του που με βοήθησαν να κατανοήσω τα πρώτα καλύτερα.Το δεύτερο είναι πως εκεί γνώρισα κι άλλους,που κι αυτοί τον διάβαζαν και μιλώντας μ'αυτούς,μέσα από αυτή τη ζύμωση,ξεπήδησε άλλο ένα είδος αντίληψης του ιδίου και των γραπτών του.
 Λίγα χρόνια μετά το φουγάρο της Ψυττάλειας,του μόνου νησιού που γράφεται με δυο τ,άρχισε να αχνοφαίνεται στον ορίζοντα της έμπνευσής του.Μια παρένθεση στο λυρισμό,που άνοιξε ο ίδιος και από σεβασμό προς τον φόβο της δεν θα την κλείσει ποτέ...
    (κλειστοφοβία
 Τα μονότυπα της πρώτης Ψ έχουν κομμάτια του εαυτού μας μέσα της(όχι μόνο για το ότι τα λογοτεχνικά σώματα στα οποία αποτυπώθηκε ήταν ημών των αναγνωστών...) και μαζί με αυτά του δημιουργού έχουν στήσει έκτοτε ένα χορό που φέρνει μνήμες και συγκίνηση,τέτοια που προσωπικά είναι λες και τα κείμενα τα ήξερα από πάντα και το πρτφ απλά τα ανέσυρε μέσα από τη γαμημένη,από τα χρόνια,τις σκοτούρες και τη διαφόρων τύπων μέθη,μνήμη μου.Δε θα ξεχάσω τη μέρα που μου έφερε το δέμα ο ταχυδρόμος πριν φύγω για το μονοήμερο ταξίδι με ωτοστόπ,ξέρεις,σου τα έχω πει.Ούτε το λιόκλαδο,ποτέ!
                      
                          φωτιά στις τράπεζες,νερό στις αμυγδαλιές

  Από προχτές έχω στα χέρια μου τη δεύτερη γραφή της Ψυττάλειας β.
                                          "αφαλός στο μέτωπο"

  Πρώτη εντύπωση μου κάνουν οι ανάποδα δεμένες σελίδες του,από το πως έχουν σχιστεί.Πήρα βαθιά ανάσα και το πακέτο με τα αφορολόγητα,αγκαζέ με καθαρό τασάκι.Η πρώτη ανάγνωση με κράτησε σε μια διαδικασία "ανάγνωση-σκέψη-ρίγη-χαμόγελο ή δάκρυ".Το'ξερα πως τα σύννεφα τρώγονταν  και πως κάτι είχε να κάνει με τους τσιγγάνους η όλη ιστορία.Τα τζιτζίκια και το θρόισμα των φύλλων,οι γκρεμοί και τα πηγάδια,οι πλάτανοι και τα εντελβάις,οι πυγολαμπίδες και το Παιδί,το Πέραμα και η Σαλαμίνα,όλα εκεί.Η αυτοχειρία και τα γεννητούρια ακόμα.Κατάλαβα πως δεν πρόκειται για απλό βιβλίο μα για συναισθήματα,μπαλωμένα με μπαλώματα από ρούχα πολύχρωμα,καβατζωμένα απ'τις μπουγάδες των αθίγγανων.Μήνυμα νίκης μα και από πολλαπλές ήττες εσωτερικές μήνυμα...Αναστεναγμός και "ώπα" μαζί.Δεν είναι σκέψεις που δε θα έκανες,είναι σκέψεις που σου έχουν περάσει πολλές φορές απ'το μυαλό αλλά δεν θα διατύπωνες ποτέ με αυτόν το τρόπο!
 Δεν θα προδώσω άλλο το έργο.Είναι άδικο για κάποιον που δεν το έχει διαβάσει από αρχής μέχρι τέλους...Νοιώθω τυχερός που ζω την εποχή της Ψυττάλειας και άτυχος που ζω την εποχή που πρέπει να προσαρμόσουμε το χαμόγελό μας ανάλογα με τα χαλασμένα μας δόντια.
 Καλοτάξιδο!

                                                

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

νο16 ή νο1999


1999

Σε καλώ να με ιππεύσεις μια νυχτιά.Θα σου χαρίσω όλα τα αστέρια μου και μαζί θα κλέψουμε άλλα τόσα.Ξέρεις πόσα αστέρια ανήκουν σε κάθε ον που ζει κάθε ορισμένη στιγμή στο χωρόχρονο;Πολλά.Οι υπόλοιποι θα μας κυνηγούν για τη φέρμα όμως εμείς θα τους εξουδετερώσουμε,μ'ένα γλυκό μας χάδι και την πίκρα των λόγων μας.
Πίσω από μάσκες θα κρύβομαι 'γω κι εσύ μόνο για μερικά δευτερόλεπτα.Έπειτα θα βουτήξουμε στο και στους δυο μας γνωστό χάος.Θα το νικήσουμε,θα το κάνουμε φίλο καλό για να μας ξαναπάρει μαζί του!(δεν θες να'ρθεις;πάντα μου άρεσαν τα αστεία σου...).Θα το ακολουθήσουμε σε ό,τι πιο ξένο για να βρούμε τα πλέον γνωστά μέσα μας,αυτά που λέμε φαντασία ή φανταστικό.
Μόνο έτσι θα ξεφύγω ανθέ μου,απ'την άγρια δίνη που θέλει να με κατασπαράξει ολάκερο ως το τέλμα της ησυχίας-θάνατο.
Κράτα μου το χέρι,μόνο αυτό σου ζητώ.Σου υπόσχομαι πως όλα θα γίνουν όπως στα λέω.Αυτή η υπερχείλιση αγάπης με έχει οδηγήσει σε ενοράσεις.
Κράτα με,σου υπόσχομαι πάλι,δεν θα χαθώ!Είμαι πολύ ήρεμος πια για να το κάνω.
Αρνούμαι το αίμα μου...

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

νο15


 Πρασινομπλέ το στόμα.Σταμάτησα στον μεγάλο πλάτανο στην αγιά σωτήρο,meeting point εδώ και χρόνια για μένα και τον Άγγελο.
 Καβάτζωσα το ζύγι και ένα ψίλο πίσω από μια καρφωμένη στον πλάτανο ταμπέλα "ΠΩΛΟΥΝΤΑΙ ΚΑΡΒΟΥΝΑ".Έβαλα εμπρός και ξεκίνησα.Δρομολόγιο προς την ήττα.Με την αντηλιά να με χτυπά σε όλη την διαδρομή και μετά από δεκαεπτά λεπτά έφτασα στην στροφή με το κάτοπτρο και κατηφόρισα στον ελαιώνα.Ο Βαγγέλης με περίμενε καθισμένος πάνω στο καπό του lada του.Πήραμε τις σακούλες μας κι αρχίσαμε να μαζεύουμε τις πεσμένες και ζαρωμένες ελιές.Χαμάδες τις λέμε 'μεις δω...Ρίξαμε κάτι χάχανα αλλά την περισσότερη ώρα μείναμε σιωπηλοί.Την ησυχία στο δάσος χαλούσαν μόνο κάτι αεροπλάνα που περνώντας ακούγονταν σα να γουργουρίζει ο ουρανός."Γιάννο βαρέθηκα" μου είπε σε κάποια φάση,βγάζοντας από την τσέπη του μια τεράστια πίπα και ένα σακούλι έτοιμο τουμπεκί και χόρτο καλοτριμμένα.Την γέμισε ως τα μπούνια και αφού έβαλε φωτιά σε ένα κλαδάκι ελιάς άρχισε να την ανάβει με αυτό.Ξαπλώσαμε στο στρώμα από τα ελαιόφυλλα και μια αυτός μια εγώ,της δώσαμε και κατάλαβε.
 Μια από τις λίγες στιγμές που ένοιωσα χαρούμενος τελευταία.Μια από τις φορές που και να πέθαινα εκεί,λίγο θα με ένοιαζε,τόσο γεμάτος και ανέμελος που ήμουν.

Παρασκευή 3 Ιανουαρίου 2014

νο14

Τα "αστίριχτα" άσματα,τα κρύα σκεπάσματα
"με αρρωσταίνουν,με πονούν,μερικές στιγμές με μαγεύουν..."
Μερικές στιγμές μες στον ξυλόδετο χώρο,
μερικές χιλιάδες μέρες μες σ'αυτή τη ζωή.
Αιτίες πολλές για να κλάψεις,
Αιτίες πολλές για να γελάσεις,
Αιτίες πολλές για να σωπάσεις!
Αιτίες άπειρες για να εξεγερθείς!
Αφορμές,αφορμές,αφορμές...
Σε τούτες υστερούμε!